Η απόφαση αφορά το ζήτημα της ακυρότητας ή μη κλητηρίου θεσπίσματος, εκδοθέντος από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσπρωτίας για την πράξη της υπεξαγωγής εγγράφου. Η κατηγορουμένη, μέσω του συνηγόρου της, προέβαλε τόσο σε πρώτο όσο και σε δεύτερο βαθμό την ακυρότητα του κλητηρίου θεσπίσματος, ισχυριζόμενη ότι το έγγραφο δεν ανέφερε την πράξη που της αποδίδεται ούτε το άρθρο του ποινικού νόμου που την προβλέπει. Επιπλέον, υποστήριξε ότι στη δεύτερη σελίδα υπήρχε ένα σχέδιο κατηγορητηρίου υπογεγραμμένο από διαφορετικό εισαγγελέα από αυτόν που υπέγραψε το κλητήριο θέσπισμα και ότι στην τρίτη σελίδα περιλαμβάνονταν κατάλογος μαρτύρων και αναγνωστέα έγγραφα, χωρίς την υπογραφή και τη σφραγίδα εισαγγελέα. Η αναιρεσείουσα υποστήριξε ότι αυτές οι παραλείψεις και ασυνέπειες στο κλητήριο θέσπισμα συνιστούν έλλειψη εγκυρότητας, κάτι που θα έπρεπε να οδηγήσει στην ακύρωση της απόφασης. Ωστόσο, τόσο το Μονομελές Πλημμελειοδικείο όσο και το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσπρωτίας απέρριψαν τους ισχυρισμούς της.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε αβάσιμο τον ισχυρισμό περί ακυρότητας της διαδικασίας, για ουσιώδεις ελλείψεις του κλητηρίου θεσπίσματος και επικαλέστηκε την αρχή της ενιαίας και αδιαίρετης εισαγγελίας κατά την οποία κάθε μέλος της εισαγγελίας ενεργεί ως εκπρόσωπός της, χωρίς να ενδιαφέρει το συγκεκριμένο πρόσωπο, που εμφανίζεται σε κάθε ενέργεια ή και κατά την διάρκεια της ίδιας ενέργειας. Τέλος κατέληξε ότι ο κατάλογος των κλητευόμενων μαρτύρων και των αναγνωστέων εγγράφων δεν αποτελούν στοιχεία υποχρεωτικά για το κύρος του κλητηρίου θεσπίσματος και δεν είναι αναγκαίο να σφραγίζονται και να υπογράφονται από τον εισαγγελέα. Το δικαστήριο απέρριψε επίσης τους ισχυρισμούς της αναιρεσείουσας για έλλειψη αιτιολογίας της καταδικαστικής κρίσης και εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου ως αβάσιμους.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΑΠ (Ποιν) 1095/2023