Στη συγκεκριμένη υπόθεση εξετάστηκε αίτηση του Ινστιτούτου Φαρμακευτικής Έρευνας και Τεχνολογίας (ΙΦΕΤ), το οποίο λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ΕΟΦ, κατά απόφασης της ΕΑΔΗΣΥ, με την οποία του επιβλήθηκαν συστάσεις για την αποφυγή επανάληψης της παραβίασης του εθνικού και του ενωσιακού δικαίου για τις δημόσιες συμβάσεις κατά την προμήθεια φαρμάκων. Στο πλαίσιο αυτό, το δικαστήριο ανέλυσε τις προϋποθέσεις χαρακτηρισμού ενός φορέα ως «οργανισμού δημοσίου δικαίου» και επομένως ως «αναθέτουσας αρχής», οι οποίες πρέπει να συντρέχουν σωρευτικώς: (α) να εξυπηρετεί ανάγκες γενικού (δημοσίου) συμφέροντος που δεν έχουν βιομηχανικό ή εμπορικό χαρακτήρα, (β) να έχει νομική προσωπικότητα, και (γ) να χρηματοδοτείται κυρίως από κρατικές αρχές ή να υπόκειται στον έλεγχό τους ή τα μέλη του διοικητικού ή εποπτικού του συμβουλίου να διορίζονται από τις αρχές αυτές. Το δικαστήριο, εξετάζοντας ενδελεχώς τόσο το νομοθετικό καθεστώς του ΙΦΕΤ, όσο και την εθνική και ενωσιακή νομοθεσία για τις δημόσιες συμβάσεις, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ΙΦΕΤ πληροί τις προϋποθέσεις χαρακτηρισμού του ως οργανισμού δημοσίου δικαίου και αναθέτουσας αρχής, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι στοχεύει στην ικανοποίηση αναγκών γενικού συμφέροντος στερουμένων βιομηχανικού ή εμπορικού χαρακτήρα.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 272/2024