Στην προκειμένη υπόθεση, οι κληρονόμοι της αρχικώς ενάγουσας άσκησαν έφεση κατά απόφασης του Πρωτοδικείου που απέρριψε ως αβάσιμη την αγωγή της κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Η αγωγή στόχευε στην αναγνώριση της υποχρέωσης του Δημοσίου προς καταβολή αποζημίωσης λόγω της παράνομης κατάληψης δύο τμημάτων γης που ιδιοποιήθηκαν και μετατράπηκαν σε δημόσιο δρόμο, χωρίς να έχει παραταθεί η ισχύς της επίταξης ή να έχει καταβληθεί οιαδήποτε αποζημίωση.
Το Πρωτοδικείο έκρινε ότι η επίταξη πραγματοποιήθηκε νόμιμα και ότι τα ακίνητα χρησιμοποιήθηκαν δικαιολογημένα για δημόσιο σκοπό. Οι εκκαλούντες, από την πλευρά τους, υποστήριξαν ότι η απόφαση αυτή ήταν εσφαλμένη, ισχυριζόμενοι ότι η ζημία οφειλόταν στην παράνομη κατάληψη των ακινήτων και όχι στην επίταξη, δεδομένου ότι οι αρχικές απαλλοτριώσεις ακυρώθηκαν και δεν επανακηρύχθηκαν, συνεπώς τα ακίνητα έπρεπε να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.
Για την επιδίκαση αποζημίωσης σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, λόγω παράνομης πράξης ή παράλειψης των οργάνων του κατ’ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επίκληση και η απόδειξη συγκεκριμένης ζημίας, και συνεπώς δεν καταβάλλεται τέτοια εκ μόνου του λόγου ότι υφίσταται παράνομη πράξη ή παράλειψη αυτών. Στο πλαίσιο αυτό, το Πρωτοδικείο έκρινε ότι δεν παρουσιάστηκαν επαρκή στοιχεία για την ύπαρξη συγκεκριμένης ζημίας πέραν της γενικής διατύπωσης της στέρησης της χρήσης των ακινήτων. Το Διοικητικό Εφετείο, επικύρωσε την ως άνω κρίση του Πρωτοδικείου, κρίνοντας πως ορθώς απορρίφθηκε η αγωγή, αν και με διαφορετική αιτιολογία, τόσο κατά την κύρια όσο και κατά την επικουρική της βάση.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 283/2023