Η ενάγουσα, μια αεροπορική εταιρεία, συνεργάστηκε με την πρώτη εναγόμενη, μια εμπορική εταιρεία πρακτορείας ταξιδιών, για την πώληση αεροπορικών εισιτηρίων μέσω ενός Προγράμματος Πρακτόρευσης Επιβατών. Η εναγόμενη εισέπραττε το τίμημα των εισιτηρίων και ήταν υποχρεωμένη να αποδίδει τα έσοδα, αφαιρώντας τη νόμιμη προμήθειά της στην ενάγουσα.
Η ενάγουσα υποστήριξε ότι η πρώτη εναγόμενη δεν απέδωσε το ποσό των 261.884,72 ευρώ που εισέπραξε από τις πωλήσεις εισιτηρίων τον Μάιο του 2018. Η πρώτη εναγόμενη κατέβαλε μόνο 34.379,70 ευρώ, ενώ το υπόλοιπο ποσό το ιδιοποιήθηκε παράνομα και υπαίτια ο δεύτερος εναγόμενος, νόμιμος εκπρόσωπος της πρώτης εναγόμενης. Οι εναγόμενοι ισχυρίστηκαν ότι η αγωγή ήταν αόριστη, τα έγγραφα που προσκόμισε η ενάγουσα δεν πληρούσαν τους όρους του νόμου, και ότι η άσκηση της αξίωσης ήταν καταχρηστική λόγω αδυναμίας τους να προβάλουν ένσταση συμψηφισμού.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε ως μη νόμιμη την επικουρική βάση της αγωγής περί αδικαιολόγητου πλουτισμού και ως αόριστο το αίτημα για καταβολή τόκων από συγκεκριμένες ημερομηνίες, έκανε όμως δεκτή την αγωγή ως προς τη βασική της αιτία, καταδικάζοντας τους εναγόμενους να καταβάλουν στην ενάγουσα το ποσό των 261.884,72 ευρώ νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής.
Οι εναγόμενοι, στην έφεσή τους, προέβαλαν λόγους περί εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής του νόμου, κακής εκτίμησης των αποδείξεων, αοριστίας της αγωγής και καταχρηστικής άσκησης των δικαιωμάτων της ενάγουσας. Το Εφετείο απέρριψε τους λόγους αυτούς ως αβάσιμους, αναγνωρίζοντας ότι η αγωγή ήταν σαφής και επαρκώς τεκμηριωμένη ως προς τα πραγματικά περιστατικά και τις νομικές της βάσεις. Επίσης, έκρινε ότι οι εναγόμενοι δεν προσκόμισαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να στηρίξουν την ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος και τη μη νόμιμη φύση των αποδεικτικών μέσων της ενάγουσας.
Συνοπτικά, το Δικαστήριο έκρινε ότι η αγωγή ήταν επαρκώς ορισμένη, ήτοι παρείχε σαφή αναφορά στη σύμβαση πρακτορείας, στα εκδοθέντα εισιτήρια, τις ημερομηνίες, τα ποσά και τις προμήθειες. Επιπλέον, η μη απόδοση των εισπράξεων συνιστά υπεξαίρεση, και η οικονομική δυσχέρεια της πρώτης εναγόμενης δεν αίρει την ευθύνη των διοικούντων την εταιρεία προσώπων. Οι ισχυρισμοί των εναγόμενων για καταχρηστική άσκηση της αξίωσης απορρίφθηκαν ως μη νόμιμοι, αφού δεν προέκυψαν περιστάσεις που να καταδεικνύουν καταχρηστική συμπεριφορά της ενάγουσας ενώ επεσήμανε ότι τα προσκομισθέντα έγγραφα από την ενάγουσα, έστω και ανυπόγραφα και στην αγγλική γλώσσα, λαμβάνονται υπόψη και εκτιμώνται ελεύθερα από το Δικαστήριο. Συμπερασματικά, η ένδικη έφεση απορρίφθηκε ως ουσιαστικά αβάσιμη. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε τον νόμο, ενώ οι αντίθετοι ισχυρισμοί των εναγόμενων απορρίφθηκαν.
Δείτε την απόφαση στη Qualex: ΤρΕφΑθ 508/2024