Στην υπόθεση αυτή, το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέτασε αίτηση ακυρώσεως κατά της απόφασης μερικής κύρωσης δασικών χαρτών σε Δήμους της Αττικής, καθώς ο αιτών ισχυριζόταν ότι έκταση ιδιοκτησίας του στη Ραφήνα περιλήφθηκε λανθασμένα ως δασική. Το δικαστήριο οδηγήθηκε σε ακύρωση της προσβληθείσας πράξης, καθ’ ό μέρος αφορά το ακίνητο του αιτούντα, καθώς με προηγούμενη δικαστική του απόφαση είχε ακυρωθεί ως πλημμελώς αιτιολογημένη η νομαρχιακή απόφαση με την οποία η επίμαχη έκταση κηρύχθηκε ως αναδασωτέα, χωρίς, μάλιστα, να προκύπτει ότι, μετά την ακυρωτική απόφαση, εκδόθηκε άλλη διοικητική πράξη σχετικά με τον χαρακτηρισμό της έκτασης. Η Διοίκηση όφειλε να λάβει υπόψη την ακυρωτική απόφαση και να μη συμπεριλάβει το συγκεκριμένο ακίνητο στον δασικό χάρτη, από τη στιγμή που δεν υπήρχε πράξη χαρακτηρισμού. Περαιτέρω, το δικαστήριο έκρινε ότι η αίτηση ακυρώσεως ασκήθηκε εμπρόθεσμα, δεδομένου ότι ο αιτών είχε την εύλογη πεποίθηση ότι το ακίνητό του δεν θα περιλαμβανόταν στους δασικούς χάρτες βάσει της προηγούμενης ακυρωτικής απόφασης. Επομένως, η προθεσμία για την άσκηση της αίτησης ακυρώσεως άρχισε από τη στιγμή που ο αιτών απέκτησε γνώση του περιεχομένου της κυρωτικής απόφασης και όχι από τη δημοσίευσή της.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 879/2024