Η υπόθεση αφορά την αναίρεση απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, η οποία ακύρωσε καταλογιστική πράξη του Τελωνείου Πειραιά. Με την πράξη αυτή καταλογίστηκαν δασμοί και φόροι, καθώς και πολλαπλό τέλος σε βάρος των αναιρεσίβλητων, με την αιτιολογία ότι εισήγαγαν παρανόμως στην Ελλάδα ένα θωρακισμένο όχημα. Το Διοικητικό Εφετείο δέχθηκε την προσφυγή των αναιρεσίβλητων και ακύρωσε την καταλογιστική πράξη, κρίνοντας ότι το τελωνείο εσφαλμένα συνυπολόγισε στη φορολογητέα αξία του οχήματος το κόστος της θωράκισης, το οποίο δεν υπόκειται σε τέλος ταξινόμησης. Το αναιρεσείον Δημόσιο ζήτησε την αναίρεση της απόφασης, υποστηρίζοντας ότι το δικαστήριο όφειλε να μεταρρυθμίσει την καταλογιστική πράξη αντί να την ακυρώσει. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης, κρίνοντας ότι το Διοικητικό Εφετείο όφειλε πράγματι να προσδιορίσει τη φορολογική υποχρέωση των αναιρεσίβλητων μετά την αφαίρεση της αξίας της θωράκισης και να τροποποιήσει αναλόγως την καταλογιστική πράξη, αντί να την ακυρώσει. Σύμφωνα με την κρίση του Δικαστηρίου, όταν τα διοικητικά δικαστήρια επιλαμβάνονται του ελέγχου της νομιμότητας πράξης της τελωνειακής αρχής περί επιβολής δασμών και λοιπών φόρων, μετά από καθορισμό της δασμολογητέας αξίας εισαχθέντων εμπορευμάτων σε ύψος μεγαλύτερο από την αξία που δηλώθηκε, δεν μπορούν, σε περίπτωση που τη θεωρήσουν αναιτιολόγητη, να αρκεσθούν στην ακύρωσή της, αλλά υποχρεούνται να προσδιορίσουν τη δασμολογητέα αξία των εισαχθέντων με βάση τα στοιχεία που προσάγουν οι διάδικοι και να τροποποιήσουν αναλόγως την καταλογιστική πράξη, διαμορφώνοντας τη φορολογική υποχρέωση στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 400/2024