Στην απόφαση αυτή, το Συμβούλιο της Επικρατείας εξετάζει αίτηση ακυρώσεως κατά της σιωπηρής απόρριψης από τη Διοίκηση αιτήματος ανάκλησης συντελεσμένης αναγκαστικής απαλλοτρίωσης ακινήτου 9.800 τ.μ. στο Σούνιο. Το ακίνητο αυτό αποτελεί τμήμα μεγαλύτερης έκτασης 105.717 τ.μ., η οποία απαλλοτριώθηκε το 1962 για σκοπούς διαμόρφωσης και εξωραϊσμού. Σύμφωνα με το ΣτΕ, η ανάκληση συντελεσμένης απαλλοτρίωσης δεν αποτελεί συνέχεια της αρχικής απαλλοτριωτικής διαδικασίας, αλλά μία νέα, ανεξάρτητη διοικητική πράξη. Για την ανάκληση, το αρμόδιο όργανο κρίνει αν κατά τον χρόνο υποβολής του αιτήματος η δέσμευση του ακινήτου εξακολουθεί να εξυπηρετεί την εκπλήρωση του αρχικού ή άλλου σκοπού δημόσιας ωφέλειας ή αν το ακίνητο έχει πλέον καταστεί μη αναγκαίο. Αν το ακίνητο χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό της απαλλοτρίωσης, η ανάκληση δεν επιτρέπεται, ακόμα κι αν έχει σταματήσει να χρησιμοποιείται. Το 2021, η αιτούσα υπέβαλε αίτηση για την ανάκληση της απαλλοτρίωσης, η οποία απορρίφθηκε σιωπηρά. Το δικαστήριο ανέβαλε την έκδοση οριστικής απόφασης, ζητώντας από τη Διοίκηση πληροφορίες για τη θέση του ακινήτου σε σχέση με τον αρχαιολογικό χώρο της Λαυρεωτικής, ο οποίος κηρύχθηκε το 1980 και επεκτάθηκε το 1995. Σύμφωνα με τα προσκομισθέντα στοιχεία, το ακίνητο βρίσκεται εντός της ζώνης Α’ απολύτου προστασίας, όπου απαγορεύεται οποιαδήποτε δόμηση. Το ΣτΕ αποφάνθηκε ότι η διατήρηση του ακινήτου ως αδόμητου ικανοποιεί τον σκοπό της απαλλοτρίωσης, ο οποίος έχει πλέον μεταβληθεί σε προστασία του αρχαιολογικού χώρου. Ως εκ τούτου, απορρίφθηκε το επιχείρημα της αιτούσας ότι η Διοίκηση εγκατέλειψε τον σκοπό της απαλλοτρίωσης λόγω της μη εκτέλεσης έργων επί 58 έτη.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 1185/2024