Θυμάστε ένα άρθρο που είχα γράψει το καλοκαίρι για την κατάκτηση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, του οποίου η τελική φάση για το έτος 2024 διεξήχθη στα Ιωάννινα; Αυτό ντε, που κατέκτησε η ποδοσφαιρική ομάδα του Δράκοντα ΔΣΑ για δεύτερη φορά στην ιστορία της; Εντάξει, επειδή μπορεί να μην το θυμάστε, να μια ευκαιρία να το θυμηθείτε μέσω του συνδέσμου https://daily.nb.org/arthrografia/enas-alla-drakon-ston-magiko- asterismo ton-protathliton-tou-dsa/
Τώρα θα σκέφτεστε, εντάξει πάλι τα ίδια θα μας πεις; Η ειλικρινής απάντηση είναι «περίπου». Θα ξεκινήσω με ένα «διανοητικό δάνειο» μιας ανάλυσης που είχα παραθέσει στο εν λόγω άρθρο και η οποία αφορούσε αυτή την κλινικά διαγνωσμένη και αθεράπευτη τρέλα των δικηγόρων να κυνηγούν μια μπάλα, αφήνοντας σπίτια, οικογένειες και γραφεία ώστε να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να φορέσουν το πολυπόθητο μετάλλιο του πρωταθλητή. Λοιπόν ναι, αυτή η τρέλα ζει και βασιλεύει. Και μαντέψτε, δεν είναι μόνο «εθνικό προϊόν». Είναι παγκόσμιο!
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί και σε ποια άλλη κλινική διάγνωση πέραν της τρέλας θα μπορούσε να αποδοθεί το γεγονός ότι υπάρχει Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Δικηγόρων;
Παρακαλώ διαβάστε το πάλι. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δικηγόρων.
Ονομάζεται Mundiavocat (παρακαλώ προσοχή στην προφορά, η λέξη είναι γαλλική) και ως διοργάνωση ιδρύθηκε από του κυρίους Vincent Pinatel (ενεργό Δικηγόρο Μασσαλίας) και Pierre Lusinchi. Η παρθενική διοργάνωση του θεσμού τοποθετείται πίσω στο 1983, όταν και διεξήχθη για πρώτη φορά στο Μαρακές του Μαρόκο. Έκτοτε, η διοργάνωση – θεσμός διεξάγεται κάθε δύο χρόνια, πότε εδώ πότε εκεί, έχοντας γράψει αθλητικά χιλιόμετρα σε Μαρόκο, πρώην Γιουγκοσλαβία, Αλγερία, Γαλλία, Τυνησία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Τουρκία, Μάλτα, Ισπανία, Κροατία, όλως προσφάτως δε και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την πόλη του Ντουμπάι.
Ξέρετε, για κάποιον που συμμετέχει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Δικηγορικών Συλλόγων, η συμμετοχή στο Mundiavocat είναι κάτι σαν όνειρο, σαν ρομαντικός πλατωνικός στόχος (μπορεί και έρωτας) και προσωπικά θυμάμαι στα πρώτα μου βήματα στο Δικηγορικό Πρωτάθλημα, να μου το περιγράφουν οι παλαιότεροι σα μια ιστορία μεσαιωνική, με ιππότες, πριγκίπισσες και δράκους, ένα παραμύθι για μια φανταστική χώρα που κάνεις δεν είχε πάει, μια Ατλαντίδα. Εντάξει, ας είμαστε ακριβείς, η χώρα μας είχε εκπροσωπηθεί στο παρελθόν από μια μικτή ομάδα δικηγόρων Θεσσαλονίκης και Κομοτηνής. Η συμμετοχή εκείνη ήταν αυτό που οι παλαιότεροι περιέγραφαν ως η μεγαλύτερη αθλητική παρουσία ελληνικής δικηγορικής ομάδας στο διεθνές στερέωμα. Μέχρι την 15η Δεκεμβρίου του 2024 δηλαδή…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Φυσικά και θυμάστε τι έγινε στα Γιάννενα. Εάν δε το θυμάστε, είπαμε, μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο που παραθέτω παραπάνω. Μέσα στο ντελίριο των πανηγυρισμών λοιπόν, κάποιος πέταξε μια ιδέα. «Να πάμε, λέει, στο Mundiavocat φέτος, που γίνεται στο Ντουμπάι, είναι συμβολικό, είναι η χρονιά μας, θα το θυμόμαστε για πάντα». Μπορεί αυτός ο κάποιος να ήμουν εγώ. Την πρόταση άκουσε, πέραν των άλλων, και ο Πρόεδρος του ΔΣΑ και της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος (και ενεργός παίκτης του Δράκοντα Αθηνών – όπως γλαφυρά δηλώνει) κ. Δημήτρης Βερβεσός. Και πιστεύω σκέφτηκε ότι μετά τη μακρά συνδικαλιστική του πορεία, τους αγώνες, τα κινήματα της γραβάτας κι άλλων νομικών αξεσουάρ, την καθημερινή ενασχόληση με το σύνολο των (σίγουρα τρελών) δικηγόρων και λοιπών νομικών, τι του έλειπε; Να παίξει μπάλα σε διεθνή διοργάνωση στα 60 του χρόνια πια, εν έτει 2024, με 32 βαθμούς κελσίου στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και, μέσα του κρυφά, ονειρευόμενος να την κερδίσει κιόλας.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι κίνησε τους «δρακοντικούς» μηχανισμούς και συγκρότησε την πρώτη αμιγώς ομαδική αποστολή ελληνικής δικηγορικής ποδοσφαιρικής ομάδας που συμμετείχε στο Mundiavocat. Με άλλα λόγια, η ομάδα του Δράκοντος ΔΣΑ, αφού έφτιαξε νέες συλλεκτικές εμφανίσεις, μπήκε στο αεροπλάνο, πέταξε 3.286 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Αθήνα, και προσγειώθηκε το μεσημέρι της 7ης Δεκεμβρίου 2024 στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ντουμπάι.
Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω μια πολύ μικρή αναφορά στην πόλη του Ντουμπάι: αδιανόητη. Με την καλή και την κακή χροιά. Πελώριοι ουρανοξύστες κυριολεκτικά πάνω στην άμμο, αποπνικτική ατμόσφαιρα σκόνης και ζέστης (θυμηθείτε, πήγαμε Δεκέμβριο με κοντομάνικα και βερμούδες – τρέμω στην ιδέα του τι γίνεται τον Αύγουστο), τεχνητές παραλίες στον Περσικό Κόλπο με εισαγόμενη άμμο από την Καραϊβική, τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, πανάκριβα αυτοκίνητα, αδιανόητης χλιδής ξενοδοχεία, υπερπολυτελή γιοτ και σκάφη, ένα μίγμα ερήμου και μητρόπολης, αραβικού κόσμου και τεχνολογίας αιχμής, εξέλιξης, προόδου και επίτευξης του ανέφικτου.
Και ειλικρινά, αυτό σκεφτόμασταν στη δεξίωση, την οποία παρέθεσε η διοργάνωση του Mundiavocat roof garden κεντρικού ξενοδοχείου της πόλης για τις συμμετέχουσες ομάδες: την επίτευξη του ανέφικτου.
Στη δεξίωση, δικηγόροι από όλο τον κόσμο, ενδεικτικά από χώρες όπως τη Ρουμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Σρι Λάνκα, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ινδονησία, το Κονγκό, την Τουρκία ακόμη και γυναικείες ομάδες συναδέλφων ποδοσφαιριστριών από τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Και κάπου εκεί κι εμείς. Μια αποστολή από την Ελλάδα, πρωτόπειρη, με τον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδος φυσικά να βαραίνει τη σημασία του ονόματός της: Δράκων ή και Dragon (άντε να εξηγήσεις τώρα ότι πρόκειται για τον αρχαίο νομοθέτη κι όχι για το πλάσμα των μεσαιωνικών θρύλων). Η κλήρωση πραγματοποιήθηκε σχεδόν αθόρυβα, ανάμεσα στους ουρανοξύστες που υψώνονταν πάνω από το roof garden και έκλειναν τη θέα του ουρανού. Ο Δράκων, μαζί με την ομάδα της Τουρκίας, της Κίνας, του Κονγκό και της Ινδονησίας, στον ίδιο όμιλο για την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Η επόμενη μέρα ήρθε, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, η πρώτη μάχη θα δινόταν στο συγκρότημα των εγκαταστάσεων του The Sevens Stadium, περίπου 45 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, μέσα στην αραβική έρημο. Σημειωτέον εδώ ότι το συγκρότημα αυτό φιλοξενεί πολλά από τα διεθνή φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας μεγαθηρίων του ποδοσφαίρου, όπως της AC Milan, της Manchester City και της Real Madrid.
Σέντρα. Κίνα – Δράκων. Ημίχρονο 0-0, τελικό 0-0. Μια λευκή ισοπαλία – όχι κι άσχημα για την πρώτη διεθνή εμφάνιση, απέναντι σε μια χώρα που αριθμεί περίπου 2 δις ανθρώπους. Συγκρατημένη αισιοδοξία.
Δεύτερο ματς, Δράκων – Κονγκό. Ημίχρονο 6-0, τελικό 11-0. Μια εκκωφαντική νίκη, μια μαγική εμφάνιση με σκόρερ τους Αδαμίδη, Κεσσέ, Μπαρελιέ, Ελευθεράκη, Μαγκλάρα και Καραμανέα. Ξέφρενοι πανηγυρισμοί. Οι μπανιέρες του ξενοδοχείου γέμισαν με πάγο όμως, πολλά τα αγωνιστικά λεπτά και η σωστή αποθεραπεία αναγκαία.
Τρίτο ματς, Τουρκία – Δράκων, Ημίχρονο 0-0, τελικό 1-0. Μια γλυκόπικρη ήττα, από ένα σχεδόν ανεπαίσθητο λάθος σε μια στημένη φάση. Η μπάλα όμως τιμωρεί. Όμως, κάτι μέσα μας έλεγε ότι δεν είχαμε τελειώσει ακόμα με την ομάδα της Τουρκίας. Σαν ένα ζήτημα σχεδόν εθνικό, μια απόδοση των (ποδοσφαιρικών) «χρωστούμενων» που τους οφείλαμε.
Τέταρτο ματς, Δράκων – Ινδονησία. Ημίχρονο 0-0, τελικό 1-0 με το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Γκιόκα. Ένα ματς μονόπλευρο, με πολλές ευκαιρίες για τον Δράκοντα, που όμως δεν κατάφερε να μετουσιώσει σε γκολ. Σίγουρα έπαιξε ρόλο η κούραση. Σίγουρα έπαιξε ρόλο η αποπνικτική ζέστη του Ντουμπάι, καθώς το ματς ξεκίνησε στις 14.30, κάτω από τον αραβικό ήλιο. Μολαταύτα, και παρά τα 360 λεπτά διεθνών αγώνων με μηδαμινή ξεκούραση, η ομάδα με 7 βαθμούς ήταν ήδη στον ημιτελικό, όπου και θα αντιμετώπιζε την ομάδα της Ρουμανίας, η οποία και είχε προκριθεί πρώτη από τον απέναντι όμιλο.
Ημιτελικοί λοιπόν και Ρουμανία – Δράκων. Ημίχρονο 0-1, τελικό 0-1. Σε ένα ματς που περισσότερο έμοιαζε με επίδειξη πολεμικών τεχνών από βαλκάνιους αθλητές, ο Δράκων κατάφερε και πήρε αυτού που του άξιζε καθώς το σφύριγμα της λήξης τον βρήκε να προελαύνει προς τον τελικό χάρη στο γκολ του Γιώργου Αδαμίδη, έπειτα από ασίστ του Ιάσονα Μπαρελιέ που έπιασε στον ύπνο τη ρουμανική άμυνα βγάζοντας τετ-α-τετ τον επιθετικό του Δράκοντα, ο οποίος παρά την πίεση, επιβεβαίωσε την κλάση του και δεν αστόχησε. Ωστόσο το δεύτερο ημίχρονο σημαδεύτηκε από 3 αποβολές, μια για τη ρουμανική ομάδα και δύο για τον Δράκοντα, όταν μετά από μαρκάρισμα στο χώρο του κέντρου, τα αίματα άναψαν για τα καλά. Πάντως, αν και με 9 παίκτες, η ελληνική ομάδα επιβεβαίωσε τη φράση του Winston Churchill ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και με δάκρυα συγκίνησης, αλλά και εξιλέωσης, έγινε ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου πανηγυρίζοντας την πρόκριση στον ιστορικότερο τελικό της ιστορίας της (μέχρι φυσικά τον επόμενο).
Πριν προλάβει να κάτσει η άμμος της μάχης (που κυριολεκτικά επρόκειτο για την άμμο της αραβικής ερήμου), η μέρα του τελικού είχε ήδη φτάσει. Όπως συνηθίζεται να λέγεται από τους ρομαντικούς, το ποδόσφαιρο κάποτε αποδίδει δικαιοσύνη. Στον ιστορικό τελικό βρέθηκαν δυο παλιοί γνώριμοι.
Γνώριμοι από όλες τις απόψεις: ποδοσφαιρικά και εθνικά. Ο Δράκων Αθηνών ως η μόνη ομάδα εκπρόσωπος της Ελλάδας, απέναντι στην ομάδα της Τουρκίας. Οι λογαριασμοί ήταν ανοιχτοί από το 1-0 των ομίλων. Τότε όμως είναι βελούδινο. Στον τελικό δεν συγχωρούνται λάθη, ολιγωρίες και αδράνειες. Στον τελικό χρειαζόμασταν λιοντάρια, όχι απλά χριστιανούς. Και κάπως έτσι, κατόπιν πολύωρης αναμονής εξαιτίας των βραβεύσεων των άλλων ηλικιακών κατηγοριών, το ματς της ζωή μας ξεκίνησε κάπου ώρα 22.00 Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Ανατριχίλα στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου μας, ενός ποιήματος που γράφτηκε (σχεδόν) γι’ αυτή την περίσταση 201 χρόνια πριν. Δράκων –Τουρκία, Ημίχρονο 0-0, Κανονική διάρκεια 0-0, Πέναλτι 4-3. Ποιος το ήθελε πιο πολύ; Φυσικά αυτός που κέρδισε, κι αυτός ήταν ο Δράκων ΔΣΑ. Για 90+ λεπτά πολέμησε την τουρκική ομάδα, μη επιτρέποντάς της να δημιουργήσει φάσεις, ενώ θα μπορούσε να έχει μετουσιώσει σε γκολ κάποια από τις ευκαιρίες του. Όμως η θεά της μπάλας ήθελε το ματς αυτό να αποτελέσει μια πλήρη γκραν γκινιολική εμπειρία. Μοιραία, οι ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους και τα «χρωστούμενα» στη διαδικασία των πέναλτυ.
Και πράγματι, η πιο θεματική και πιο αγχωτική στιγμή ενός τελικού, ξεκινούσε λίγο πριν τα μεσάνυχτα κάτω από τον έναστρο ουρανό της αραβικής ερήμου. Ειδυλλιακό σκηνικό για να κερδίσεις, εφιαλτικό για να χάσεις. Όμως, δύο χαμένα πέναλτυ των Τούρκων, η οβίδα του Μιχάλη Γιακασίκογλου στο αριστερό παράθυρο της εστίας του τούρκου γκολκίπερ και η ΜΥΘΙΚΗ απόκρουση του Στάθη Ταταλιά, έγιναν η σφραγίδα μιας επικής πορείας, ενός επικού ταξιδιού ως την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου.
Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 15ης Δεκεμβρίου 2024, ανήμερα του Αγίου Ελευθερίου, ο Δράκων «ελευθερώθηκε» από τα δεσμά και πέταξε πιο ψηλά απ’ όλους, φτάνοντας μόνος ζωντανός στην κορυφή του κόσμου, στο πολύτιμο λάφυρο, την πολυπόθητη κούπα του πρωταθλητή. Ο χρόνος σταμάτησε άλλη μια φορά, όπως και στα Γιάννενα, και ξεκίνησε πάλι να κυλά, όταν ο αρχηγός Γιώργος Ελευθεράκης ξεκίνησε να βαδίζει ως τελευταίος της ουράς των -εντός ολίγων στιγμών- παγκόσμιων πρωταθλητών, προκειμένου να φορέσει το μετάλλιό του και να επαναλάβει μια γνώριμη κίνηση προς την ομάδα και την ιστορία της: την ανύψωση του τροπαίου στους ουρανούς.
Και πράγματι, μέσα σε επευφημίες, φωνές, δάκρυα και παροξυσμό, ο αρχηγός, ως λαϊκή απαίτηση αλλά και ως ευλαβή δοξασία, σήκωσε την κούπα στον αραβικό ουρανό, ως άλλος επαναστάτης φορώντας στους ώμους τη γαλανόλευκη. Κάποιοι δεν μπορούσαν να κοιτάνε και κάποιοι δεν μπορούσαν να πάρουν τα μάτια τους από το θέαμα. Ευτυχώς καταφέραμε να είμαστε οι δεύτεροι. Ενώ οι ηττημένοι αποχωρούσαν, ο Δράκων έγινε πάλι μια αγκαλιά, ένα τσούρμο παιδιών, ανεξαρτήτως ηλικίας, προσωπικής και οικονομικής κατάστασης, ονόματος, φήμης και καταξίωσης. Μια ομάδα παιδιών που ξεκίνησαν ένα ταξίδι ως επιβράβευση μια πορείας για να περάσουν καλά και όχι μόνο το κατάφεραν, αλλά ανέβηκαν στην ψηλότερη αθλητική δικηγορική κορυφή του κόσμου, εκεί που λίγοι πάτησαν, εκεί που ο Δράκων κέντησε το ελληνικό εθνόσημο με χρυσή μεταξένια κλωστή.
Οι πανηγυρισμοί κράτησαν και αφού έσβησαν τα φώτα κάπου πριν τη 01.00. Η ελληνική αρμάδα συνέχισε τους πανηγυρισμούς σε γνωστό κλαμπ του Ντουμπάι μέχρι πρωίας. Δεν χρειαζόμασταν και ιδιαίτερη βοήθεια, είμασταν ήδη μεθυσμένοι από την νίκη, από την επιτυχία, από την ίδια την ιστορία.
Ταλαιπωρημένοι, διαλυμένοι από τα συνεχή ματς, τραυματισμένοι αλλά περήφανοι, κατακτητές και νικητές μαζέψαμε τις αποσκευές μας που πια γίναν πιο βαριές, και κατευθυνθήκαμε για το αεροδρόμιο. Μόνο πετώντας πάνω από τον κόσμο μπορέσαμε να καταλάβουμε το αληθές ύψος της κορυφής. Ήταν κάπου εκεί, στα 36.000 πόδια που αντιληφθήκαμε ότι δεν θα γυρνούσαμε πίσω ως μια απλή αποστολή, αλλά ως μια πραγματική ομάδα μαχητών, νικητών, κατακτητών. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στο αεροδρόμιο όπου μας υποδέχτηκαν φίλοι, συμπαίκτες και συγγενείς, γεμάτοι περηφάνεια. «Μας κάνατε πολύ χαρούμενους και περήφανους». Και ήταν αλήθεια, τα πρόσωπά τους το μαρτυρούσαν.
Ο θρίαμβος του Ντουμπάι πέρασε γρήγορα, όπως κι αυτός των Ιωαννίνων, μέσα στη βιασύνη και την πίεση της καθημερινότητας. Μα μέσα μας έμεινε ως ανεξίτηλο τατού, σα κάψιμο μιας ιερής φλόγας, την οποία θα κρατούμε για πάντα αναμμένη στη μνήμη και τις ιστορίες μας. Στο Ντουμπάι γίναμε πάλι φίλοι, γίναμε οικογένεια, γίναμε ομάδα, γίναμε παγκόσμιοι.
Κι όπως τιτλοφορείται το παρόν, αν στα Γιάννενα γίναμε πασάδες, στο Ντουμπάι γίναμε Σεΐχηδες.
ΥΓ. Η Νομική Βιβλιοθήκη ήταν εκεί, περήφανος χορηγός άλλης μιας επιτυχίας, καθώς τα εμβλήματά της κόσμησαν άλλη μια φανέλα του Δράκοντα Αθηνών.
Στην αποστολή του Mundiavocat 2024 στο Ντουμπάι συμμετείχαν: Ζαχαρίας Κεσσές, Χρίστος Γιακουμής, Λάμπρος Αναστασόπουλος, Μιχάλης Γιακασίκογλου, Γιώργος Αναγνωστόπουλος, Στάθης Ταταλιάς – Λίτσος, Ηλίας Καραμανέας, Ιάσονας Μπαρελιέ, Γιώργος Αδαμίδης, Γιώργος Ελευθεράκης, Ορέστης Παναγιώτης Γκίοκα, Θοδωρής Μάξιμος Μαγκλάρας, Δημοσθένης Μουσάς και ο Πρόεδρος του ΔΣΑ Δημήτρης Βερβεσός.
