Υπάρχει μια ανερχόμενη τάση, από τις Αμερικανικές Προεδρικές εκλογές και μέχρι τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις, για ανάδειξη αντανακλαστικών «μηδενικής ανοχής», ή και για εκφώνηση πολιτικών «νόμου και τάξης». Δεν είναι βέβαιο – καθόλου – ότι πέρα από την όποια δημοσκοπική απήχηση που έχουν/που ελπίζεται να αποκτήσουν σε ρευστές πολιτικές καταστάσεις μπορούν να φέρουν και αποτέλεσμα. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, εννοείται.
Παράδειγμα: ο νέος Υπουργός Εσωτερικών στην (με ανεπίληπτα δεξιό ζύγιασμα) Κυβέρνηση Μπαρνιέ που ορίστηκε στην Γαλλία από τον Πρόεδρο Μακρόν – προεδρικό το σύστημα στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία, οπότε ο ορισμός Κυβέρνησης με σύνθεση από το 4ο (39 έδρες) και το 2ο (150 έδρες) κόμμα αφήνοντας επιδεικτικά έξω το 1ο(178 έδρες) νομιμοποιείται πολιτικά «και βλέπουμε» – ο Μπρυνό Ρεταγιώ, δήλωνε αναλαμβάνοντας Υπουργός Εσωτερικών/Δημόσιας Τάξης: «Τρεις προτεραιότητες έχω: να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη». Μουσική αρμονία στα αυτιά του 3ου κόμματος (125 έδρες), δηλαδή του Λεπενικού Εθνικού Συναγερμού…
Ο νέος Υπουργός Εσωτερικών στη Γαλλία, Μπρυνό Ρεταγιώ, δήλωνε αναλαμβάνοντας Υπουργός Εσωτερικών/Δημόσιας Τάξης: «Τρεις προτεραιότητες έχω: να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη».
Άλλο παράδειγμα: με προϊστορία για την προώθηση αυστηρότερης νομοθέτησης στο πολύκροτο ζήτημα του ελέγχου των όπλων στις ΗΠΑ (παλιότερα: απόσυρση των ισχυρών όπλων/assault weapons, πιο πρόσφατα: έλεγχοι κατά την απόκτηση/background checks, ή και δικαστική κατάσχεση όταν κάποιος καταγγέλλεται ότι μπορεί αν αποτελέσει κίνδυνο/red-flagging) η υποψήφια Πρόεδρος των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρρις προ ημερών δήλωσε ότι ήταν η ίδια κάτοχος όπλου. Ύστερα – στην υψηλού προφίλ συζήτηση με τη Όπρα Ουϊνφρεϋ – εξήγησε ότι αν η ίδια βρισκόταν αντιμέτωπη με διαρρήκτη σπίτι της δεν θα δίσταζε να το χρησιμοποιήσει, πυροβολώντας τον. Βέβαια είχε προηγηθεί καταγγελία του Ντόναλντ Τραμπ ότι η Χάρρις «θα κατάσχει τα όπλα» των Αμερικανών…
Ένα τελευταίο παράδειγμα: στη Γερμανία, ανάμεσα σε δυο περιφερειακές εκλογές με σασπένς για την άνοδο της Ακροδεξιάς, ο κλονιζόμενος κυβερνητικός συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων (οι τελευταίοι νιώθουν έντονο τον πειρασμό να αποκοπούν, προκειμένου να μειώσουν την πιθανότητα να βρεθούν τελικώς εκτός Βουλής λόγω του κόστους διακυβέρνησης), η νευρικότητα στο Μεταναστευτικό έφερε μέτρα μονομερούς κλεισίματος των συνόρων – που ισοδυναμούν με πάγωμα της Συνθήκης Σένγκεν. Ο ίδιος ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος Σολτς – μετριοπαθής μέχρι παρεξηγήσεως – το έθεσε ευθέως: «Μέχρι να πετύχουμε ισχυρή προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, χρειάζεται να ενισχύσουμε τους ελέγχους στα εθνικά μας σύνορα». Δεν άργησε να τεθεί (πάλι) ζήτημα επιστροφής αιτούντων άσυλο που δεν τους χορηγήθηκε στη Γερμανία προς χώρες πρώτης εισόδου: σημαντικός αριθμός Αφγανών προς Ελλάδα. Ενώ μέχρι και στη συνέντευξή του στην Κριστιάν Αμανπουρ στο CNN, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε μια νότα απόγνωσης, όταν κατέθεσε την θέση: «Η λύση δεν είναι να παραβιάζουμε μονομερώς την Συνθήκη Σένγκεν».
Να σταθούμε εδώ, στα ανόμοια αυτά παραδείγματα. Τα οποία, όμως, ένα δείχνουν: ότι μπροστά στην πίεση της πολιτικής αναγκαιότητας, με ικανή ευκολία διακηρύσσονται θέσεις – οι οποίες εν συνεχεία αποκτούν θεσμικό ίχνος. Και, παραπέρα, οδηγούν σε καταστάσεις που δύσκολα πλέον συμμαζεύονται: πόσο το langage sécuritaire, η στροφή σε διακηρύξεις «Νόμου και Τάξης» στην Μακρονική Γαλλία θα φέρουν ανάσχεση της Λεπενικής στροφής, πόσο θα την επιτείνουν στην επόμενη φάση των πραγμάτων; πόσο η συστράτευση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ με την τοτεμική αποδοχή της οπλοφορίας θα μπορέσει αργότερα να αντιστραφεί (αν, δηλαδή, δεν περιέλθει η χώρα σε Τραμπική παλινόρθωση); πόσο η Γερμανία θα διατηρήσει τον ρόλο που γνώριζε ως πυλώνας της Ευρωπαϊκής οικοδόμησης, άμα στραφεί σε άρνηση του θεσμικού κεκτημένου;
Ο εναγκαλισμός με το ακραίο έχει συνέπειες – άμεσες. Όσο πιο «εύκολος» ο εναγκαλισμός αυτός, τόσο βαθύτερες οι συνέπειες.