Σε τι συνίσταται η διεθνής νομική ρύθμιση του εναερίου χώρου; Στην ουσία, «δεν είναι τίποτε άλλο από την αντιπαράθεση νομικών καθεστώτων πολύ διαφοροποιημένων, και των οποίων οι ισορροπίες εξαρτώνται από τη δυναμική των διεθνών σχέσεων και από τις προτεραιότητες στις επιλογές των κρατών, αλλά επίσης και από τις αντιλήψεις που υπερισχύουν εκάστοτε, όσον αφορά στα διεθνή ενδιαφέροντα που εκφράζουν οι δραστηριότητες στους χώρους που εξετάζουμε». Είναι μόνον ένα απόσπασμα από μια έκδοση πολύτιμη της ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ, επιγραφόμενη ως «DRONES – Λειτουργία µη επανδρωµένων αεροσκαφών/Διεθνείς και εθνικές νοµικές ρυθµίσεις», με την υπογραφή του Γεώργιου Κυριακόπουλου, του Γεώργιου Ανεψιού και της Αικατερίνης Ζήση.
Γιατί «πολύτιμη»; Η εξήγηση κρύβεται στις σελίδες του, αφού – όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγγελος Γιόκαρης, Οµ. Καθηγητής της Νοµικής Σχολής του ΕΚΠΑ, που το προλογίζει – εκεί αναπτύσσεται η προβληματική που αναδεικνύεται από τις στρατιωτικές χρήσεις, για λόγους άμυνας και ασφάλειας του παράκτιου κράτους, ιδίως αν συνορεύει με κράτος που προβάλλει «περίεργες» διεκδικήσεις κυριαρχίας και διεθνών δικαιοδοσιών.
Η ιδιαίτερη αξία της έκδοσης αποτυπώθηκε και κατά τη βιβλιοπαρουσίαση, την Τρίτη 24 Σεπτεµβρίου, στην Αίθουσα «Χάρης Καρατζάς» της ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ (Μαυροµιχάλη 23, Αθήνα). Συντονιστής ήταν ο Λίνος-Αλέξανδρος Σισιλιάνος, Καθηγητής, Κοσµήτορας της Νοµικής Σχολής και Πρώην Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωµάτων του Ανθρώπου. Σε ρόλο ομιλητών, συμμετείχαν: ο κ. Γιόκαρης και ο Στέλιος Περράκης, Οµ. Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και ∆ιεθνών Σχέσεων.
«Ήδη από τα πρώτα έτη εμφανίσεως στρατιωτικών δραστηριοτήτων στον εναέριο χώρο», αναφέρεται στο κείμενο του Προλόγου, «το διεθνές δίκαιο (Σύμβαση Παρισίων, 1919, Σύμβαση Σικάγου, 1944) ενεργοποιήθηκε για να οριοθετήσει τις στρατιωτικές δραστηριότητες προσώπων και κρατών στον εναέριο χώρο (φυσική επικοινωνία, εμπορική εκμετάλλευση, στρατιωτικές χρήσεις) και να υποβάλει σε πλαίσιο κανόνων, δικαιωμάτων, δικαιοδοσιών και υποχρεώσεων τους «πολιτικούς» (civil users) και στρατιωτικούς χρήστες (military users) ώστε να μπορούν να συνυπάρξουν και στον εθνικό αλλά και στον διεθνή εναέριο χώρο.
»Ταυτόχρονα όμως, οι δύο προαναφερθείσες διεθνείς Συμβάσεις πρόβλεψαν (1919) και άρχισαν να προσπαθούν να ρυθμίσουν (1944) την παρουσία και ενός τρίτου «χρήστη», τα αεροσκάφη «χωρίς χειριστή» (μη επανδρωμένα αεροχήματα, drones, στη στρατιωτική τους δράση) με στόχο την ενσωμάτωση των ειδικών ρυθμίσεων στο γενικότερο θεσμικό πλαίσιο του εναερίου χώρου παρακολουθώντας την εξέλιξη της τεχνολογίας των (υπογράφοντος, Διεθνές Δίκαιο εναερίου χώρου και διαστήματος, 1996)».
Το βιβλίο κρίνεται ότι καλύπτει κενό στην ελληνική βιβλιογραφία, αποτελώντας βοηθό στη διαμόρφωση και προσαρμογή των ελληνικών νομοθετικών ρυθμίσεων στη διεθνή πρακτική του I.C.A.O., της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Κανονισμοί Επιτροπής για τον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο, Ενιαίος Ευρωπαϊκός Ουρανός) Eurocontrol και NATO.