Κάποιες εικόνες γίνονται σύμβολα…
Μία νεαρή φοιτήτρια, εντελώς μόνη της, «γυμνή» από υποστήριξη, συναγωνιστές, διαδηλωτές, κάμερες, σημαίες, συνθήματα. «Γυμνή» από τη δύναμη του πλήθους.
Εντελώς μόνη της. Χωρίς να ξέρει καν ότι κάποιος βιντεοσκοπεί. Ενάντια σε ένα πανίσχυρο, τρομακτικό, σκοταδιστικό καθεστώς, που της στερεί το δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια. Αψηφά τον κίνδυνο, τη βέβαιη σύλληψη και κακομεταχείριση που θα υποστεί.
Κι έτσι ένα απλό κορίτσι, μια νεαρή φοιτήτρια, γιγαντώνεται στην κοινή μας συνείδηση και στην ιστορία του κόσμου αυτού και ενδύεται την ιερή τήβεννο της Δικαιοσύνης… Εκείνη πλέον κρίνει τους διώκτες της. Εκείνη, η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας, η ανθρώπινη ιδιότητά μας…
Είναι τρομακτική η διαφορά δύναμης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Κι όμως… αυτό δεν απασχολεί τη φοιτήτρια. Ο συσχετισμός δυνάμεων της είναι αδιάφορος. Το αποτέλεσμα της πράξης της της είναι αδιάφορο. Δεν την απασχολεί η οργάνωση της δράσης της. Δεν την απασχολεί να εξασφαλίσει προβολή στα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης. Δεν σχεδιάζει τίποτα.
Απλώς δηλώνει τη στάση της. Δηλώνει ότι δεν δέχεται αυτό που συμβαίνει. Ότι δεν αξίζει να ζεις αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε ζωή σου επιβάλλουν. Μια κατάμουτρη περιφρόνηση ενός γιγάντιου αυταρχικού συστήματος από έναν μόνο, αδύναμο άνθρωπο.
Δεν είναι επανάσταση. Δεν είναι προσπάθεια ανατροπής. Δεν είναι συμβολική κίνηση. Δεν είναι πρόκληση. Είναι δήλωση. Μια απλή δήλωση στάσης. Φτάνει μια ιερή στιγμή στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, που το μόνο που αξίζει είναι να δηλώσεις ποιος είσαι, ποια είναι η θέση σου στον κόσμο, ποιες αξίες ασπάζεσαι ως ιερές, που υπερβαίνουν ακόμη και την αυτοσυντήρηση, τον κίνδυνο, τον φόβο, την επιβίωση. Σαν τον άντρα που στάθηκε μόνος του μπροστά στο τανκ στην πλατεία Τιενανμέν.
Σαν τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο που στάθηκαν απέναντι στο τανκ του γελοίου εγχώριου ολοκληρωτισμού. Κάποιες εικόνες γίνονται σύμβολα, γιατί συμπυκνώνουν αυτές τις αξίες, για τις οποίες θα θυσιάζαμε οτιδήποτε άλλο. Οι διαρρέουσες πληροφορίες και το μεταβαλ-λόμενο αφήγημα δεν κλονίζουν τη δύναμη της εικόνας αυτής. Κι έτσι ένα απλό κορίτσι, μια νεαρή φοιτήτρια, γιγαντώνεται στην κοινή μας συνείδηση και στην ιστορία του κόσμου αυτού και ενδύεται την ιερή τήβεννο της Δικαιοσύνης… Εκείνη πλέον κρίνει τους διώκτες της. Εκείνη, η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας, η ανθρώπινη ιδιότητά μας. Γιατί η Δικαιοσύνη κατοικεί μέσα σε κάθε άνθρωπο… Είναι σάρκα από τη σάρκα μας και κομμάτι της ψυχής μας… Και να λοιπόν, που ένας δικαστής στην Ελλάδα συγκινείται με την ιστορία μιας φοιτήτριας στο Ιράν και νιώθει την ανάγκη να εκφράσει τις σκέψεις του και τον θαυμασμό του για την ενσάρκωση στο πρόσωπό της κάθε ανθρώπου που αψηφά το Σκοτάδι.
Συνάδει άραγε αυτό με την αμεροληψία και την ουδετερότητα της δικαιοσύνης; Η απάντηση είναι ναι! Διότι η δικαιοσύνη είναι αμερόληπτη αλλά δεν είναι ουδέτερη. Το αντίθετο. Οι δικαστές δεν εφαρμόζουμε απλώς διατάξεις νόμων. Πάνω απ’ όλα, υπηρετούμε το Σύνταγμα της χώρας, που καθιερώνει ως ιερά δισκοπότηρα την αξία καιτην ελευθερία κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, φυλής, θρησκεύματος ή άλλης διάκρισης. Κάθε δικαστής, λοιπόν, εντός και εκτός υπηρεσίας οφείλει να διατρανώνει τις αρχές αυτές ως θεμέλια της έννομης τάξης μας, του πολιτισμού μας, της ανθρώπινης ιδιότητάς μας…
Ο κ. Δήμος Χρυσός είναι Εφέτης Διοικητικών Δικαστηρίων.