Η υπόθεση αφορά την απαλλοτρίωση ιδιοκτησίας στον Δήμο Μεταμόρφωσης. Ο αιτών ζητά την αποζημίωση λόγω ρυμοτομίας, ενώ ο Δήμος και οι υπόχρεοι αρνούνται την αποζημίωση, υποστηρίζοντας ότι το ακίνητο χρησιμοποιείται ως κοινόχρηστο.
Ειδικότερα, ιδιωτικοί δρόμοι, πλατείες και λοιποί χώροι κοινής χρήσεως που έχουν σχηματισθεί με οποιονδήποτε τρόπο και βρίσκονται μέσα σε εγκεκριμένα σχέδια πόλεων, θεωρούνται κοινόχρηστοι χώροι που ανήκουν στον οικείο Δήμο ή Κοινότητα. Αυτοί οι χώροι γίνονται κοινόχρηστοι χωρίς αποζημίωση αν προβλέπονται από το εγκεκριμένο σχέδιο πόλεως και η κοινή χρήση προκύπτει από τη βούληση του ιδιοκτήτη, ρητά ή εμμέσως, ή από πραγματική κατάσταση που διατηρήθηκε με την ανοχή του ιδιοκτήτη. Το άρθρο 17 του Συντάγματος, που προστατεύει την ιδιοκτησία, αφού δεν επιβάλλει ακούσια αφαίρεση ιδιοκτησίας χωρίς αποζημίωση. Η συναίνεση του ιδιοκτήτη, ρητά ή εμμέσως, αποκλείει μετέπειτα αξιώσεις για αποζημίωση.
Στην προκείμενη περίπτωση, η συγκεκριμένη ιδιοκτησία απαλλοτριώθηκε για τη διάνοιξη δρόμου και η κοινή της χρήση επισημοποιήθηκε μέσω μιας σειράς νομικών ενεργειών και δηλώσεων του ιδιοκτήτη. Ο αιτών προχώρησε σε δηλώσεις παραχώρησης του ακινήτου σε κοινή χρήση, προκειμένου να ανοικοδομήσει την ιδιοκτησία του και οι δηλώσεις αυτές έγιναν χωρίς επιφύλαξη για την είσπραξη αποζημίωσης, και το ακίνητο τέθηκε σε κοινή χρήση.
Συνακόλουθα, δεν νομιμοποιείται ενεργητικά ο αιτών και ούτε υφίσταται έννομο συμφέρον του, να ζητήσει τον οριστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης για την απαλλοτριωθείσα έκταση της ιδιοκτησίας και την αναγνώρισή του ως δικαιούχου αυτής και, ως εκ τούτου, η κρινόμενη αίτηση απορρίφθηκε.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΕφΑθ 549/2024