Η απόφαση αφορά την αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την ακύρωση της πλασματικής αποδοχής κληρονομιάς λόγω ουσιώδους πλάνης. Ο ενάγων ισχυρίστηκε ότι, εξαιτίας της αποξένωσης από τον πατέρα του και της άγνοιάς του σχετικά με την ύπαρξη περιουσίας ή οφειλών του θανόντος, δεν προέβη εγκαίρως σε αποποίηση της κληρονομιάς. Ως αποτέλεσμα, θεωρήθηκε ότι είχε αποδεχθεί την κληρονομιά, η οποία αποδείχθηκε καταχρεωμένη.
Το δικαστήριο έκανε δεκτό τον ισχυρισμό του ενάγοντος ότι η πλάνη του ήταν ουσιώδης, καθώς αν γνώριζε την αληθή κατάσταση, θα είχε αποποιηθεί την κληρονομιά εντός της νόμιμης τετράμηνης προθεσμίας. Ο εφεσίβλητος ενημερώθηκε για την ύπαρξη της χρεωμένης κληρονομιάς μόλις το 2021, όταν έλαβε ειδοποίηση από τη Δ.Ο.Υ. για οφειλές ΕΝΦΙΑ του πατέρα του.
Το εκκαλούν Ελληνικό Δημόσιο υποστήριξε ότι ο εφεσίβλητος γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει για την κληρονομιά ήδη από το 2011, όταν επισκέφθηκε τον ΟΓΑ για να διακόψει τη σύνταξη του πατέρα του. Ωστόσο, το δικαστήριο έκρινε ότι η εν λόγω ενέργεια δεν συνεπαγόταν γνώση της περιουσιακής κατάστασης του θανόντος και ως εκ τούτου, ορθά απορρίφθηκε η ένσταση παραγραφής του Δημοσίου.
Η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου που ακύρωσε την πλασματική αποδοχή κληρονομιάς επιβεβαιώθηκε, και η έφεση του Ελληνικού Δημοσίου απορρίφθηκε ως ουσιαστικά αβάσιμη.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΕφΑθ 1617/2024