Σε αυτή την υπόθεση, ο ενάγων προσέφυγε εναντίον τράπεζας, ασφαλιστικής και εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων, διεκδικώντας αποζημίωση για ηθική βλάβη και οικονομική ζημία λόγω της καταχρηστικής συμπεριφοράς τους. Το ζήτημα ξεκίνησε το 2008, όταν ο ενάγων έλαβε στεγαστικό δάνειο 30.000 ευρώ, καλυμμένο από ασφαλιστική σύμβαση, η οποία προέβλεπε εξόφληση του υπολοίπου σε περίπτωση ολικής ανικανότητάς του.
Το 2011, λόγω σοβαρής ασθένειας, ο ενάγων κρίθηκε μόνιμα ανίκανος για εργασία, ενεργοποιώντας το ασφαλιστικό δικαίωμα κάλυψης του δανείου. Παρά την τελεσίδικη δικαστική απόφαση του 2018 που υποχρέωνε την ασφαλιστική εταιρεία να καλύψει το υπόλοιπο, η εξόφληση καθυστέρησε αδικαιολόγητα. Η Τράπεζα εν τω μεταξύ μεταβίβασε τις απαιτήσεις σε αλλοδαπή εταιρεία, η οποία αμέσως ξεκίνησε μέτρα είσπραξης κατά του ενάγοντος, περιλαμβανομένης διαταγής πληρωμής και κατάσχεσης της κύριας κατοικίας του.
Η μακρά αυτή καθυστέρηση στην εξόφληση του δανείου και η αδιάφορη στάση των εταιρειών είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία και τη φήμη του ενάγοντος, καθώς καταγράφηκε ως αφερέγγυος στο αρχείο «Τειρεσίας» και κινδύνεψε να χάσει το σπίτι του. Το δικαστήριο έκρινε ότι οι ενέργειες των εναγομένων ήταν καταχρηστικές και αντίθετες στην καλή πίστη, επιδικάζοντας στον ενάγοντα αποζημίωση 30.000 ευρώ για την ηθική βλάβη που υπέστη. Ωστόσο, το αίτημα για αποτροπή μελλοντικών πράξεων απορρίφθηκε, καθώς το δικαστήριο δεν θεώρησε πιθανό να επαναληφθεί η προσβολή της προσωπικότητάς του.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΠΠρΑθ 2246/2024