Το Συμβούλιο της Επικρατείας «επικύρωσε» την απόρριψη αιτήματος χορήγησης Άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους σε αλλοδαπό ο οποίος, αν και εργαζόταν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα, αποχώρησε για τρία χρόνια από αυτήν μετά την λήξη ισχύος του τελευταίου τίτλου διαμονής του, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να συναχθεί η πρόθεση απεγκατάστασής του από την χώρα (ΣτΕ 316/2024).
Ιστορικό
Αλλοδαπός αλβανικής ιθαγένειας, ο οποίος γεννήθηκε το έτος 1972, έλαβε αρχικώς προσωρινή Άδεια παραμονής στη χώρα, ισχύος από 26.7.2001 έως 25.1.2002, και, κατόπιν, Άδεια διαμονής για εξαρτημένη εργασία ανανεωθείσα διαδοχικώς έως τις 12.8.2012.
Στις 22.10.2015 υπέβαλε αίτηση για την χορήγηση Άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, η οποία αίτηση, όμως, απορρίφθηκε με την ειδικότερη αιτιολογία ότι ο εκκαλών διέκοψε την διαμονή του στην Ελλάδα και, συνεπώς, τους δεσμούς του με αυτήν, εξαιτίας της συνεχούς απουσίας του από την χώρα για διάστημα πέραν της διετίας μετά την λήξη της τελευταίας Άδειας διαμονής του και έως την υποβολή της αίτησής του. Εν συνεχεία, ο ίδιος άσκησε αίτηση ακύρωσης σε βάρος της παραπάνω απορριπτικής πράξης, η οποία με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Λάρισας, όμως, απορρίφθηκε.
Ειδικότερα, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Λάρισας έκρινε ότι η πράξη με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα χορήγησης Άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους φέρει νόμιμη και επαρκή αιτιολογία εφόσον, κατά την έννοια του νόμου, για την υπαγωγή ενός αλλοδαπού στις ευεργετικές ρυθμίσεις του άρθρου 19 του N 4251/2014 απαιτείται η διαμονή του στην Ελλάδα έως την υποβολή του αιτήματός του, δεν πληρούται δε η προϋπόθεση αυτή στην περίπτωση που, όπως εν προκειμένω, ο ενδιαφερόμενος έχει ήδη, πριν από την υποβολή του αιτήματος και επί εύλογο χρόνο προ της ημερομηνίας αυτής, διακόψει την παραμονή του στην επικράτεια και δεν αποδεικνύεται ότι η απουσία του οφείλεται σε άλλους λόγους και όχι στην πρόθεση μετεγκατάστασής του σε άλλη χώρα.
Η κρίση του ΣτΕ
Έτσι, λοιπόν, η υπόθεση κατόπιν έφεσης που ασκήθηκε κατέληξε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πρώτα απ’ όλα το Συμβούλιο Επικρατείας σημείωσε ότι, προϋπόθεση για την υπαγωγή στο εξαιρετικό καθεστώς του άρθρου 19 του Ν 4251/2014, ειδικώς στην περίπτωση που ο αλλοδαπός κατείχε Άδεια διαμονής στην Ελλάδα για πέντε τουλάχιστον έτη κατά την τελευταία δεκαετία πριν από την υποβολή της σχετικής αίτησης, είναι η συνέχιση της παραμονής του στην χώρα μετά την λήξη της ισχύος του τίτλου διαμονής, από την οποία προκύπτει η πρόθεση του αλλοδαπού να διατηρήσει τους δεσμούς του με την Ελλάδα. Συνεπώς, νομίμως απορρίπτεται αίτημα αλλοδαπού για την χορήγηση Άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους κατά το άρθρο 19 του Ν 4251/2014 λόγω απουσίας του από την χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την λήξη της ισχύος του τελευταίου τίτλου διαμονής του, από την οποία απουσία συνάγεται ασφαλώς η πρόθεση απεγκατάστασής του από την Ελλάδα. Αντιθέτως, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας, η απουσία του αλλοδαπού για μικρά χρονικά διαστήματα δεν κωλύει άνευ ετέρου την χορήγηση Άδειας διαμονής του άρθρου 19 του Ν 4251/2014.
Τελικώς, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, ακολουθώντας το σκεπτικό του Διοικητικού Πρωτοδικείου Λάρισας, απέρριψε το σύνολο των λόγων που προβλήθηκαν και έκρινε ότι οι δεσμοί που ο ίδιος ανέπτυξε στην Ελλάδα στο παρελθόν, πριν από την τριετή απουσία του, εξαιτίας της συνεχούς αυτής απουσίας, διερράγησαν, με αποτέλεσμα να μην δικαιολογείται χορήγηση Άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους.
Δείτε την απόφαση στη Qualex: ΣτΕ 316/2024