Η υπόθεση αφορά αξίωση του ενάγοντος κατά Δήμου προς καταβολή αμοιβής για προμήθειες υλικών και παροχή υπηρεσιών. Η επίδικη αξίωση βασίζεται σε προφορικές συμβάσεις που φέρεται να έχουν συναφθεί μεταξύ των διαδίκων. Το Δικαστήριο έκρινε, πως, εφόσον οι επικαλούμενες συμβάσεις, όπως υποστηρίζεται, είχαν συναφθεί προφορικώς, κατά παράβαση των όσων ορίζονται στο άρθρο 118 του Ν 4412/2016, οι συμβάσεις αυτές είναι άκυρες, δεδομένου ότι αφορούν ποσά μεγαλύτερα των 2.500 €. Στο πλαίσιο αυτό, το Δικαστήριο εξέτασε την αγωγή κατά το επικουρικό της αίτημα, με βάση τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού, κρίνοντας ότι δεν αποδείχθηκε ούτε συμφωνία ούτε εκτέλεση του επίδικου έργου με συνέπεια να μην υφίσταται ωφέλεια του εναγόμενου Δήμου σε βάρος της περιουσίας του ενάγοντος, κατά την οποία αυτός κατέστη αδικαιολόγητα πλουσιότερος και την οποία οφείλει να αποδώσει στον τελευταίο.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΘεσ 283/2024