Στην παρούσα υπόθεση, η ενάγουσα και εκκαλούσα διεκδικεί την κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων στον ακάλυπτο χώρο κοινόχρηστης οικοδομής στην οποία ανήκουν και οι δύο πλευρές. Πιο συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι ο εναγόμενος κατέλαβε αυθαίρετα κοινόκτητο και κοινόχρηστο χώρο, τον οποίο μετέτρεψε σε διαμέρισμα, αποκλείοντας έτσι την ίδια από τη χρήση του.
Στη συνέχεια, ο εναγόμενος υπέβαλε ανταγωγή, ζητώντας την αναγνώριση του αυθαίρετου κτισίματος της ταράτσας από την ενάγουσα, ενώ η ενάγουσα υποβάλλει νέα ανταγωγή για την αυθαίρετη τοποθέτηση κλιματιστικών στους κοινόχρηστους τοίχους της οικοδομής, υποστηρίζοντας ότι αυτά παρεμποδίζουν τη χρήση του ακινήτου της λόγω θορύβου και χωροταξικών παραβιάσεων.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε την αγωγή και την ανταγωγή της εκκαλούσας, κρίνοντας ότι η τοποθέτηση των εξωτερικών μονάδων κλιματισμού στους κοινόκτητους τοίχους δεν προσέβαλε τα δικαιώματα της, καθώς δεν υπήρχε υπερβολικός θόρυβος και οι μονάδες δεν εμπόδιζαν την κοινή χρήση των χώρων. Αντίθετα, το δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσίβλητος είχε δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους κοινόχρηστους χώρους για την τοποθέτηση κλιματιστικών, καθώς αυτή η πρακτική είναι συνηθισμένη και δεν παραβίαζε τα δικαιώματα της εκκαλούσας. Επιπλέον, αναγνώρισε ότι το κλιμακοστάσιο που οδηγεί στην ταράτσα αποτελεί κοινόχρηστο μέρος της οικοδομής και όχι αποκλειστική ιδιοκτησία της εκκαλούσας, και διέταξε την παροχή κλειδιού στον αντίδικο, ώστε να έχει πρόσβαση σε αυτό.
Το Εφετείο, επανεκτιμώντας τα αποδεικτικά στοιχεία, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ενάγουσα με την ανοχή της είχε δημιουργήσει στον εναγόμενο την πεποίθηση ότι δεν θα ασκήσει δικαίωμα κατεδάφισης, καθιστώντας έτσι την άσκηση του δικαιώματός της καταχρηστική. Παράλληλα, έκρινε ότι η τοποθέτηση των κλιματιστικών από τον εναγόμενο δεν παρεμποδίζει ουσιωδώς τη χρήση των κοινόχρηστων χώρων από την ενάγουσα, και ότι το κλιμακοστάσιο ανήκει στα κοινόκτητα και κοινόχρηστα μέρη της οικοδομής, δικαιώνοντας έτσι τον εναγόμενο.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΜΕφΑθ 174/2024