Η υπόθεση αφορά σε απόκτηση ανηλίκου τέκνου από ομόφυλο ζευγάρι στην αλλοδαπή με συμφωνητικό παρένθετης μητρότητας και την αναγνώριση του δεδικασμένου της αλλοδαπής δικαστικής απόφασης στην Ελλλάδα και, περαιτέρω, την καταχώριση της Ληξιαρχικής Πράξης Γέννησης αυτού στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αθηνών.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε νόμιμη την αίτηση και την απέρριψε ως ουσία αβάσιμη. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο την απέρριψε ως μη νόμιμη. Το Εφετείο δεν έλαβε υπ’ όψιν του γεγονότα που περιλαμβάνονται στο δικόγραφο της αίτησης, στηρίζουν το αίτημά της και ασκούν ουσιώδη επιρροή στην κρίση του Δικαστηρίου περί της νομικής βασιμότητά της και συγκεκριμένα ότι οι αναιρεσείοντες απέκτησαν, ως ομόφυλο ζευγάρι που έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, τέκνο στην αλλοδαπή δυνάμει συμφώνου παρένθετης μητρότητας και όχι υιοθεσίας, το οποίο επικυρώθηκε με την απόφαση του αλλοδαπού Δικαστηρίου, το δεδικασμένο της οποίας ζητείται να αναγνωρισθεί στην Ελλάδα.
Ο Άρειος Πάγος αποφάσισε πως η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει να αναιρεθεί, κατ’ άρθρο 559 αρ. 8 εδ. β’, διότι δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν γεγονότα που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην κρίση του δικαστηρίου ως προς το νόμω βάσιμο αυτών από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο και ειδικότερα, την κατ’ άρθρο 780 ΑΚ αρνητική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ισχύος και της αναγνώρισης του απορρέοντος από αυτήν δεδικασμένου (κατ’ αναλογική εφαρμογή του άρθρου 905 παρ. 4 ΚΠολΔ) προϋπόθεση της αντίθεσής της στη δημόσια τάξη.
Δείτε το έγγραφο στη Qualex: ΑΠ 1099/2023