Η υπόθεση αφορά την αγωγή τριών ιδιωτών κατά δύο τραπεζών για την ακύρωση συμβάσεων παροχής επενδυτικών υπηρεσιών και αποζημίωσης για περιουσιακή και ηθική βλάβη. Οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι οι τράπεζες τους παραπλάνησαν να επενδύσουν σε ομόλογα με υψηλό κίνδυνο, παρουσιάζοντάς τα ως ασφαλείς προθεσμιακές καταθέσεις με εγγυημένο κεφάλαιο και μηδενικό ρίσκο. Αποτέλεσμα ήταν να υποστούν σημαντικές ζημίες κατά την ρευστοποίηση των ομολόγων.
Συγκεκριμένα, το Εφετείο έκρινε ότι η πρώτη εφεσίβλητη ευλόγως πίστευε ότι είχε δώσει εντολή για την τοποθέτηση των χρημάτων της σε προθεσμιακή κατάθεση. Η εφεσίβλητη, έχοντας καταστήσει σαφή την επιθυμία της στις αναιρεσείουσες ανώνυμες εταιρίες, υπέγραψε τη σύμβαση και τις αποδεικτικές εντολές συναλλαγής θεωρώντας ότι αυτές αφορούσαν στην ανανέωση της προθεσμιακής κατάθεσής της.
Το δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι η εφεσίβλητη ήταν σε προχωρημένη ηλικία (67 ετών) και είχε χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, γεγονός που καθιστούσε την πλάνη της δικαιολογημένη. Εξαιτίας αυτής της πλάνης, είχε εμπιστευτεί απόλυτα τα εξειδικευμένα και έμπειρα στελέχη της πρώτης αναιρεσείουσας τράπεζας, που ήταν το μεγαλύτερο πιστωτικό ίδρυμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή.
Σημειώθηκε επίσης ότι ο τίτλος της σύμβασης ανέφερε σαφώς παροχή επενδυτικών υπηρεσιών για μη χρηματιστηριακά προϊόντα, γεγονός που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει την εφεσίβλητη στη σκέψη ότι επρόκειτο για μια συνεργασία για την αγορά και πώληση σύνθετων χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Οι μηνιαίες «Αναλύσεις Επενδυτικού Λογαριασμού» που λάμβανε η εφεσίβλητη δεν ήταν κατανοητές λόγω της πολυπλοκότητάς τους, της ηλικίας της, του χαμηλού μορφωτικού της επιπέδου και της επαγγελματικής της δραστηριότητας (μοδιστρική). Επιπλέον, τα ενημερωτικά έγγραφα περιείχαν την ένδειξη «ΣΤΑΘΕΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ», η οποία ενίσχυε την πεποίθηση της εφεσίβλητης ότι το κεφάλαιό της ήταν εξασφαλισμένο. Ο διευθυντής του υποκαταστήματος της τράπεζας την διαβεβαίωσε ότι θα λάμβανε τόκους ανά τρίμηνο, όπως συνέβαινε με τις απλές προθεσμιακές καταθέσεις. Στην πραγματικότητα, τα ομόλογα που είχαν αγοραστεί εν αγνοία της απέδιδαν πράγματι τόκους ανά τρίμηνο, ενισχύοντας την πεποίθησή της ότι επρόκειτο για ασφαλή προθεσμιακή κατάθεση.
Βάσει αυτών των παραδοχών, το δικαστήριο έκρινε ότι οι ενάγοντες παραπλανήθηκαν από τις τράπεζες και ότι η συμπεριφορά των τραπεζών ήταν αντίθετη προς την πραγματική βούληση και τη ρητή εντολή των εναγόντων για ασφαλή τοποθέτηση των χρημάτων τους σε προθεσμιακή κατάθεση και καταδίκασε τις τράπεζες σε αποζημίωση των εναγόντων για την περιουσιακή τους ζημία και σε χρηματική ικανοποίηση για την ηθική τους βλάβη.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΑΠ 633/2024