Η υπόθεση αφορά αίτηση αναίρεσης κατά απόφασης με την οποία το δικαστήριο παρέλειψε να αποφανθεί επί αιτήματος για έντοκη επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου. Το δικαστήριο επισημαίνει ότι η υποχρέωση του Δημοσίου για καταβολή τόκων είναι παρεπόμενη της κυρίας υποχρέωσής του για επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων φόρων και κατά συνέπεια ο φορολογούμενος, μπορεί να ασκήσει προσφυγή ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων με αίτημα να επιστραφούν οι ως άνω φόροι ή με αίτημα να καταβληθούν τόκοι για την ανωτέρω απαίτηση, είναι δε επιτρεπτή η σώρευση στην προσφυγή των δύο αιτημάτων. Επομένως, σε περίπτωση υποβολής με την προσφυγή αιτήματος καταβολής τόκων για απαίτηση περί επιστροφής φόρου που καταβλήθηκε χωρίς να υπάρχει σχετική υποχρέωση, τα διοικητικά δικαστήρια έχουν την εξουσία να επιδικάσουν την απαίτηση επιστροφής φόρου εντόκως. Στην προκειμένη περίπτωση, ενώ με την προσφυγή ζητήθηκε η ακύρωση των πράξεων επιβολής φόρου εισοδήματος και προσθέτου φόρου καθώς και η επιστροφή του αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου “νομιμοτόκως από την ημέρα της αχρεώστητης καταβολής του”, μη νομίμως το δικάσαν δικαστήριο, παρόλο που δέχθηκε ρητώς το κύριο αίτημα της προσφυγής και ακύρωσε την οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος, κατέλιπε αδίκαστο το παρεπόμενο αίτημα της προσφυγής περί νομιμότοκης επιστροφής αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 261/2024