Η αιτούσα, η οποία αποκλείσθηκε από διαγωνισμό εισαγωγής σπουδαστών στη Σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας λόγω του ότι δεν πληρούσε το ελάχιστο απαιτούμενο ανάστημα των 1.70 μέτρων, προσέβαλε την απόρριψη της αίτησής της για ανάκληση των αποφάσεων αποκλεισμού της από τις αθλητικές δοκιμασίες, επικαλούμενη τις αρχές του κράτους δικαίου, της νομιμότητας της δράσης της Διοίκησης και της χρηστής διοίκησης, καθώς και τις 902-907/2021 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Υπενθυμίζεται ότι με τις ως άνω αποφάσεις της Ολομέλειας κρίθηκε ότι από τη διάταξη του άρθρου 1 παρ. 1 του π.δ. 90/2003, η οποία ορίζει ως αναγκαίο προσόν για την πρόσβαση στις Σχολές Αστυνομικών και Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας κοινό, ανεξαρτήτως φύλου, ελάχιστο ανάστημα 1,70 μ., προκαλείται έμμεση διάκριση λόγω φύλου εις βάρος των γυναικών υποψηφίων, κατά την έννοια της Οδηγίας 76/207/ΕΟΚ, μη αιτιολογουμένη, ως προς την προσφορότητα και αναγκαιότητα του ως άνω ελαχίστου ορίου, από το φέρον το σχετικό βάρος απόδειξης Δημόσιο, καθώς και υπέρβαση των ορίων της ευχέρειας ουσιαστικής εκτίμησης του κανονιστικού νομοθέτη λόγω παράβασης των συνταγματικών διατάξεων της ισότητας των φύλων και της αναλογικότητας.
Το Δικαστήριο υπενθύμισε πως κατά γενική αρχή του διοικητικού δικαίου, η Διοίκηση δεν έχει υποχρέωση να ανακαλεί ακόμη και τυχόν παράνομες πράξεις της, εκτός και αν υπάρχει αμετάκλητη δικαστική απόφαση που ακυρώνει ατομική διοικητική πράξη για τον λόγο ότι στηρίχθηκε σε διάταξη αντίθετη προς υπέρτερης τυπικής ισχύος κανόνα δικαίου ή σε κανονιστική πράξη χωρίς νόμιμο εξουσιοδοτικό έρεισμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η Διοίκηση οφείλει να επανεξετάσει τη νομιμότητα της ατομικής διοικητικής πράξης και να προχωρήσει στην ανάκλησή της, εντός των πλαισίων της απονεμόμενης από τον νομοθέτη διακριτικής ευχέρειας ή δέσμιας αρμοδιότητας, λαμβάνοντας υπόψη τους λόγους δημοσίου συμφέροντος, την ανάγκη προστασίας δικαιωμάτων τρίτων που αποκτήθηκαν καλόπιστα, και τον χρόνο που έχει παρέλθει από την έκδοση της πράξης.
Το Εφετείο έκρινε ότι η αιτιολογία με την οποία η Διοίκηση απέρριψε το αίτημα της αιτούσας, επικαλούμενη βλάβη του δημοσίου συμφέροντος και ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων των καλόπιστων τρίτων δεν είναι νόμιμη, καθώς αφενός βασίζεται σε μελλοντικούς και αβέβαιους παράγοντες και αφετέρου τα δικαιώματα καλόπιστων τρίτων δεν επιτρέπεται να θιγούν με βάση τις γενικές αρχές της χρηστής διοίκησης και της προστατευόμενης εμπιστοσύνης του διοικουμένου. Επιπρόσθετα κρίθηκε πως ούτε οι αιτιολογικές σκέψεις της προσβαλλόμενης απόφασης, περί μη στοιχειοθέτησης της υποχρέωσης της Διοίκησης να ανακαλέσει τις διοικητικές πράξεις μη πρόσληψης της αιτούσας λόγω έλλειψης δεδικασμένου και ύπαρξης αντιφατικών αμετάκλητων αποφάσεων των Τμημάτων του Συμβουλίου της Επικρατείας επί της συνταγματικότητας των ίδιων διατάξεων (περί ελάχιστου απαιτούμενου αναστήματος), προσδίδουν σε αυτή νόμιμο έρεισμα, δεδομένου ότι το σχετικό αίτημα της αιτούσας δεν βασίζεται στην ύπαρξη δεδικασμένου που δεσμεύει τη Διοίκηση αλλά στην εφαρμογή των αρχών της χρηστής διοίκησης και ομοιόμορφης αντιμετώπισης όμοιων ζητημάτων από τη Διοίκηση και στην επίκληση των ως άνω αμετάκλητων αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ, με τις οποίες είχαν κριθεί ως αντισυνταγματικές οι κρίσιμες διατάξεις.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 362/2023 (Ακυρ)