Η απόφαση, αφορά την αμφισβήτηση εγκυρότητας δημόσιας διαθήκης. Η αποβιώσασα δεν είχε αποκτήσει ίδια τέκνα και άφησε ως μοναδική κληρονόμο μία γυναίκα, μη συγγενή, η οποία όπως αναφέρεται στη διαθήκη της στάθηκε σαν πραγματικό παιδί της, ενώ αποκλήρωσε τους εξ αδιαθέτου κληρονόμους, ήτοι τα τέκνα του προαποβιώσαντος αδελφού της. Η διαθήκη και τα πληρεξούσια που εξέδωσε πριν από τον θάνατό της συντάχθηκαν με τη βοήθεια δύο συμβολαιογράφων και περιλαμβάνουν σαφείς διατάξεις σχετικά με τη διαχείριση της περιουσίας της και τις οικονομικές της δραστηριότητες.
Μεταξύ άλλων στην εν λόγω διαθήκη αναφέρονται τα εξής: “Ανακαλώ κάθε προγενεστέρα διαθήκη μου και αφήνω μοναδική κληρονόμο σε όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία μου και στις καταθέσεις μου το αγαπητό μου παιδί την …, με την οποία δεν έχω συγγένεια αλλά την έχω σαν κόρη μου. Την γνωρίζω πολλά χρόνια και μου στάθηκε σαν πραγματικό παιδί μου ήταν η κόρη που δεν είχα ποτέ. Αυτή με φρόντιζε, μου ψώνιζε, με έτρεχε στους γιατρούς, με συντρόφευε όταν ήμουν άρρωστη, άφηνε την οικογένεια της και πολλές φορές κοιμόταν μαζί μου τα βράδυα και γενικά είχα το ελεύθερο να την παίρνω τηλέφωνο όποια ώρα ήθελα ακόμη και μεσάνυχτα και πολύ αργά την νύχτα όταν είχα ανάγκη. Οι πραγματικοί συγγενείς μου είναι τα παιδιά του αποβιώσαντος αδελφού μου. […] Αυτοί όμως δεν αναγνώρισαν τίποτα, μου φέρθηκαν πολύ αχάριστα γι’ αυτό και εγώ πήρα την απόφαση να διακόψω τις σχέσεις μου μαζί τους και βέβαια δεν θέλω να πάρουν από μένα ούτε δεκάρα τσακιστή, δηλαδή με την παρούσα τους αποκληρώνω.”
Η κύρια αμφισβήτηση αφορά τη νομιμότητα και τη γνησιότητα της διαθήκης και των πληρεξουσίων λόγω των ισχυρισμών για ψευδείς δηλώσεις σχετικά με την αδυναμία της θανούσας να υπογράψει εξαιτίας πάθησης των χειρών. Επικαλούμενοι ιατρικές βεβαιώσεις και γνωματεύσεις, οι εξ αδιαθέτου κληρονόμοι υποστήριξαν ότι η θανούσα είχε τη δυνατότητα υπογραφής κατά το χρόνο σύνταξης των εγγράφων, καθώς δεν επιβεβαιώνεται νευρολογική ή άλλη σημαντική πάθηση που να στερεί την ικανότητα αυτή. Επιπλέον, προσκόμισαν αποδείξεις των χρονικών περιόδων πριν και μετά τη σύνταξη των πληρεξουσίων και της διαθήκης, οι οποίες δείχνουν ότι η αποβιώσασα ήταν ικανή να υπογράφει, αντικρούοντας τους ισχυρισμούς για την αδυναμία της να το κάνει λόγω υγείας.
Η αποβιώσασα είχε προηγουμένως εκφράσει δυσαρέσκεια για τους συγγενείς της, καθώς και την επιθυμία να αποκλειστούν από την κληρονομιά της με ιδιόχειρη επιστολή της. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει μεν τη βούλησή της προς αποκλεισμό των εναγόντων από την εκ διαθήκης διαδοχή στην κληρονομιαία περιουσία της, πλην όμως η ως άνω στάση της προς τους εξ αδιαθέτου κληρονόμους δεν συναρτάται με οποιαδήποτε εύνοια προς τη μη συγγενή γυναίκα που διεκδικεί εκ διαθήκης την περιουσία και, συνεπώς, ούτε με την παροχή προς αυτήν δυνάμει πληρεξουσίων ευρύτατων εντολών για τη διαχείριση της περιουσίας της, ούτε με την εγκατάσταση αυτής ως μοναδικής κληρονόμου σε ολόκληρη την περιουσία της. Επομένως η έφεση σε βάρος των μοναδικών εξ αδιαθέτου κληρονόμων απορρίφθηκε ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΕφΑθ 2262/2023