Η υπόθεση αφορά έφεση που άσκησε το Δημόσιο κατά απόφασης με την οποία ακυρώθηκε εν μέρει πράξη κήρυξης αναδάσωσης. Το Δημόσιο υποστήριξε ότι οι αιτούντες στερούνταν εννόμου συμφέροντος να ζητήσουν την ακύρωση της πράξης κήρυξης αναδάσωσης, καθόσον η έκταση στην οποία αφορούσε η αναδάσωση περιλαμβανόταν σε αναρτημένο δασικό χάρτη χαρακτηρισμένη ως δασική. Σύμφωνα με την κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η συμπερίληψη έκτασης σε αναρτημένο δασικό χάρτη, δεν αποστερεί τον ιδιοκτήτη της από το έννομο συμφέρον προσβολής με αίτηση ακυρώσεως πράξης με την οποία κηρύσσεται αυτή ως αναδασωτέα, στην περίπτωση που κατά του δασικού χάρτη εκκρεμούν αντιρρήσεις ασκηθείσες από αυτόν. Και τούτο, αφενός μεν διότι η μερική κύρωση δασικού χάρτη δεν αναπτύσσει έννομα αποτελέσματα όσον αφορά σε εκτάσεις οι οποίες, κατά την ανάρτηση του δασικού χάρτη, είχε μεν θεωρηθεί ότι είχαν δασικό χαρακτήρα, ωστόσο ως προς αυτές ασκήθηκαν παραδεκτώς αντιρρήσεις, αφετέρου δε διότι με την άσκηση της αίτησης ακυρώσεως κωλύεται η συναγωγή τεκμηρίου νομιμότητας ως προς την προσβληθείσα πράξη αναδάσωσης, με αποτέλεσμα να παρίσταται λυσιτελής και η εξέταση των εκκρεμών αντιρρήσεων κατά του αναρτηθέντος δασικού χάρτη.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 2458/2023