Η απόφαση αναλύει τον τρόπο νομιμοποίησης δικαστικού πληρεξουσίου σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ασκήθηκε ανακοπή υπογραφόμενη από τον ίδιο τον διάδικο, με την ιδιότητά του ως δικηγόρου. Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, ο ανακόπτων δεν παραστάθηκε αυτοπροσώπως ως δικηγόρος, ούτε δια άλλου πληρεξούσιου δικηγόρου, ούτε είχε προσκομισθεί στο δικαστήριο οποιοδήποτε στοιχείο προς απόδειξη της ιδιότητάς του ως δικηγόρου, έχοντος το δικαίωμα να ασκεί το δικηγορικό λειτούργημα κατά τον χρόνο άσκησης του κρινόμενου ενδίκου βοηθήματος. Το δικαστήριο επισήμανε ότι το δικαίωμα αυτό δεν αποδεικνύεται από μόνη την υπάρχουσα επαγγελματική σφραγίδα στο οικείο δικόγραφο. Περαιτέρω, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν τίθεται ζήτημα εφαρμογής της διάταξης του άρθρου 28 παρ. 3 του ΚΔΔ περί συμπλήρωσης ελλείψεων, διότι η διάταξη αυτή αναφέρεται στην έκταση των εξουσιών του δικαστηρίου, όχι σε περίπτωση έλλειψης νομιμοποίησης, όπως εν προκειμένω, αλλά σε περίπτωση κατά την οποία τα στοιχεία της νομιμοποίησης είχαν μεν υποβληθεί όλα, διαπιστώνεται όμως μεταγενέστερα ότι αυτά παρουσίαζαν ελλείψεις. Δεν τίθεται ζήτημα εφαρμογής ούτε της διάταξης του άρθρου 139Α του ίδιου Κώδικα, διότι η έλλειψη πληρεξουσιότητας δεν εμπίπτει στις τυπικές παραλείψεις για την κάλυψη των οποίων θεσπίστηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΜΔΠρΑθ 2642/2024