Με το υπ΄ αριθ. 1514/2024 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών εξετάζονται οι προϋποθέσεις θεμελίωσης του αξιοποίνου στο έγκλημα του βιασμού, με κεντρικά στοιχεία της υπόθεσης, τη βούληση της καταγγέλουσας για διάλειμμα από την ερωτική πράξη και τις αντιρρήσεις της κατά τη διάρκεια της επαφής, ως προς τον τρόπο διενέργειας, παρά την αρχική της συναίνεση.
Πραγματικά περιστατικά
Στην υπόθεση αυτή, η παθούσα ισχυρίστηκε ότι έπεσε θύμα βιασμού από τον κατηγορούμενο, τον οποίο είχε γνωρίσει μέσω εφαρμογής γνωριμιών. Ο κατηγορούμενος μετέβη στην οικία της και προχώρησαν σε ερωτική επαφή, με κοινή συναίνεση ως προς τον τρόπο διενέργειας της πράξης. Κατά τη διάρκεια της επαφής, η παθούσα κατέθεσε ότι ζήτησε διάλειμμα, λόγω πρόκλησης πόνου, αλλά ο κατηγορούμενος συνέχισε παρά την επιθυμία της για παύση.
Σύμφωνα με το βούλευμα η καταγγέλουσα δήλωσε ότι “στη μέση του βιασμού κάναμε ένα διάλειμμα και συζητούσαμε ότι έπρεπε να χαλαρώσει. Αλλα δεν ήθελα να αντιληφθώ τι συνέβαινε και ότι έβαζα τον εαυτό μου σε κίνδυνο, οπότε εκείνος συνέχιζε […]”.
Η καταγγέλουσα ανέφερε ότι έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης κατά το παρελθόν, γεγονός που επηρέασε τον τρόπο αντίδρασής της στο συμβάν, δικαιολογώντας έτσι την καθυστέρηση καταγγελίας της αξιόποινης πράξης και την αδυναμία αντίδρασης κατά τη διάρκειά της.
Νομικό σκέλος
Σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, “ο τρόπος της διενέργειας της γενετήσιας πράξης, την οποία ή ίδια η παθούσα προκάλεσε και επιζήτησε, δεν δύναται να θεμελιώσει κατηγορία για βιασμό, όπως, αντίθετα, η παθούσα υποστηρίζει” καταλήγοντας ότι δεν θεωρείται βιασμός η διενέργεια συνουσίας, χωρίς διάλεμμα, όπως η καταγγέλουσα ζήτησε.
Κατά το σκεπτικό του βουλεύματος, το αποδεικτικό υλικό κρίθηκε ελλιπές, καθώς η εγκαλούσα δεν εμφανίστηκε για κατάθεση ενώπιον διορισθέντος ψυχολόγου-πραγματογνώμονα, δεν προσκόμισε εγγράφα συνομιλιών της με τον κατηγορούμενο, τα οποία είχε επιφυλαχθεί να προσκομίσει κατά την ένορκη κατάθεσή της και αρνήθηκε να εξεταστεί από ιατροδικαστή, επικαλούμενη παρέλευση μακρού χρόνου από την τέλεση της πράξης.
Η κρίση του Δικαστηρίου
Τελικώς δεν έγινε κατηγορία σε βάρος του κατηγορουμένου. Η καταγγελία του περιστατικού σχεδόν ένα μήνα μετά, κρίθηκε από το δικαστήριο ως χρόνος σημαντικά μεταγενέστερος της τέλεσης, ενώ τα πραγματικά περιστατικά σε συνδυασμό με τις αποδείξεις δεν θεωρήθηκαν επαρκή, ώστε να προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής για τη διάπραξη βιασμού.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣυμβΠλημΑθ 1514/2024