Το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο ορίζει ότι οι διαδικαστικές προϋποθέσεις για δίκες ιδιωτικών διαφορών με στοιχεία αλλοδαπότητας καθορίζονται από το δίκαιο του τόπου όπου διεξάγεται η δίκη (lex fori). Αυτό εφαρμόζεται και στα δικονομικά ζητήματα της δευτεροβάθμιας δίκης, όπως το παραδεκτό της έφεσης. Η επαναφορά σε προηγούμενη κατάσταση είναι εφικτή μέσω δικαστικής απόφασης, εάν η μη τήρηση προθεσμίας οφείλεται σε ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Στο ελληνικό δικονομικό δίκαιο, η επίδοση αγωγής πρέπει να γίνεται με τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολίες για την ταυτότητα και τη διαδικαστική θέση του διαδίκου. Η απώλεια της προθεσμίας έφεσης απαιτεί την έγκυρη επίδοση της πρωτοβάθμιας απόφασης. Η επίδοση μπορεί να γίνει βάσει του δικαίου του κράτους όπου πραγματοποιείται ή του ημεδαπού δικαίου, ανάλογα με την περίπτωση. Εάν η επίδοση δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη μετάφραση, θεωρείται άκυρη. Η πλασματική επίδοση της πρωτοβάθμιας απόφασης ξεκινά την προθεσμία για άσκηση έφεσης. Αν ο διάδικος χάσει την προθεσμία έφεσης λόγω παράλειψης τρίτου ή ανώτερης βίας, μπορεί να ζητήσει επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση. Ωστόσο, αν ο αλλοδαπός διάδικος γνώριζε την έναρξη της δίκης και αρνήθηκε την επίδοση λόγω έλλειψης μετάφρασης, δεν δικαιούται επαναφοράς.
Η εναγόμενη εταιρία, με έδρα το Ιράν, κλήθηκε να καταβάλει ένα ποσό σε δολάρια ΗΠΑ, μετά από πρωτοβάθμια απόφαση. Η απόφαση επιδόθηκε νομότυπα, αλλά η έφεση που άσκησε η εναγόμενη κρίθηκε εκπρόθεσμη. Ακολούθησε αίτηση επαναφοράς στο εφετείο, η οποία εγκρίθηκε λόγω ανυπαίτιας άγνοιας της προθεσμίας έφεσης. Η εναγόμενη δεν ακολούθησε το δίκαιο της χώρας της αλλά το ελληνικό δίκαιο για την επίδοση αγωγής, χωρίς να απαιτείται μετάφραση των εγγράφων. Η παράλειψη της ενέργειας παρακολούθησης της διαδικασίας, μετά την άρνηση παραλαβής της κλήσης, θεωρείται καταχρηστική συμπεριφορά. Κατά συνέπεια, η αίτηση επαναφοράς και η έφεση θα πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμες.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΕφΠειρ 142/2024