Στην προκείμενη περίπτωση, μια εταιρία με έδρα το Ιράν κλήθηκε να καταβάλει ένα ποσό σε δολάρια ΗΠΑ, βάσει συμβάσεως αναγνώρισης χρέους. Η απόφαση επιδόθηκε νομότυπα, αλλά η έφεση που άσκησε η εναγόμενη κρίθηκε εκπρόθεσμη. Ακολούθησε αίτηση επαναφοράς στο εφετείο, η οποία εγκρίθηκε λόγω ανυπαίτιας άγνοιας της προθεσμίας έφεσης. Η εναγόμενη δεν ακολούθησε το δίκαιο της χώρας της αλλά το ελληνικό δίκαιο για την επίδοση αγωγής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι απαιτείται μετάφραση των εγγράφων. Η παράλειψη της ενέργειας παρακολούθησης της διαδικασίας, μετά την άρνηση παραλαβής της κλήσης, θεωρείται καταχρηστική συμπεριφορά. Κατά συνέπεια, το Τριμελές Εφετρίο Πειραιά απέρριψε την αίτηση επαναφοράς και την έφεση ως αβάσιμες.
Σύμφωνα με το ελληνικό δικονομικό δίκαιο, η επίδοση αγωγής πρέπει να γίνεται με τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολίες για την ταυτότητα και τη διαδικαστική θέση του διαδίκου. Η απώλεια της προθεσμίας έφεσης απαιτεί την έγκυρη επίδοση της πρωτοβάθμιας απόφασης. Η επίδοση μπορεί να γίνει βάσει του δικαίου του κράτους όπου πραγματοποιείται ή του ημεδαπού δικαίου, ανάλογα με την περίπτωση. Εάν η επίδοση δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη μετάφραση, θεωρείται άκυρη. Η πλασματική επίδοση της πρωτοβάθμιας απόφασης ξεκινά την προθεσμία για άσκηση έφεσης. Αν ο διάδικος χάσει την προθεσμία έφεσης λόγω παράλειψης τρίτου ή ανώτερης βίας, μπορεί να ζητήσει επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση. Ωστόσο, αν ο αλλοδαπός διάδικος γνώριζε την έναρξη της δίκης και αρνήθηκε να παραλάβει την επίδοση λόγω έλλειψης μετάφρασης, δεν δικαιούται επαναφοράς.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΕφΠειρ 142/2024