Η απόφαση αφορά μια διαφορά μεταξύ συγκυρίων ενός ακινήτου, το οποίο εκμίσθωσαν για επαγγελματική χρήση σε εταιρεία της οποίας ήταν μέλη. Στην προκειμένη υπόθεση, ο ενάγων, ο οποίος είναι συγκύριος κατά 1/3 εξ αδιαιρέτου ενός εργοστασιακού – επαγγελματικού βιομηχανικού χώρου, προσέφυγε στη δικαιοσύνη ζητώντας την καταβολή από την εναγομένη εταιρεία μισθωμάτων που δεν είχαν καταβληθεί για το έτος 2014. Από την πλευρά της, η εταιρεία υποστήριξε ότι η μισθωτική σύμβαση ήταν εικονική και, επομένως, άκυρη. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε την αγωγή, κρίνοντας νόμιμη την ένσταση της εταιρείας περί εικονικότητας της σύμβασης.
Αντίθετα το Εφετείο ανέτρεψε την αρχική απόφαση και δικαίωσε τον εκκαλoύντα.
Ειδικότερα το Εφετείο θεώρησε ότι η απλή ταύτιση των προσώπων των συνεκμισθωτών με τα μέλη της εταιρείας δεν αρκεί για την απόδειξη της εικονικότητας, ιδίως όταν η εταιρεία διαθέτει περιουσιακή αυτοτέλεια. Έτσι, η καταβολή των μισθωμάτων μέχρι το έτος 2012 και η ρητή ομολογία της εφεσίβλητης για την καταβολή τους ακόμα και μετά την έξοδο του εκκαλούντα από την εταιρεία, καταδεικνύουν την ύπαρξη και την εφαρμογή της σύμβασης στην πράξη, και συνεπώς απέρριψε τον ισχυρισμό περί εικονικότητας ως αναπόδεικτο και υποχρέωσε την εναγομένη να καταβάλει το ζητούμενο ποσό μαζί με τον νόμιμο τόκο επιδικίας από την ημερομηνία που έπρεπε να είχε καταβληθεί κάθε επί μέρους ποσό.
Δείτε την απόφαση στη Qualex: ΜΕφΠειρ 33/2024