Η ενάγουσα, δικηγόρος Αθηνών, ανέλαβε τον χειρισμό και την διεκπεραίωση δικαστικών υποθέσεων του εναγόμενου Δήμου ως «εξωτερικός δικηγόρος», ενώ ακολούθως υπεγράφη μεταξύ αυτής και του Δήμου σύμβαση παροχής νομικών υπηρεσιών, με την οποία συμφωνήθηκε ότι θα λάβει ως αμοιβή τα προβλεπόμενα από τον Κώδικα Δικηγόρων ποσά.
Η ενάγουσα προέβαλε ότι κατόπιν της αδράνειας του εναγόμενου Δήμου να της καταβάλει την αντίστοιχη αμοιβή για τις παρασχεθείσες υπηρεσίες της, τελικώς αναγκάσθηκε να ασκήσει την υπό κρίση αγωγή, επιδιώκοντας την καταβολή σύμφωνα με τα άρθρα 63, 65, 66, 68 και 69 του Κώδικα Δικηγόρων του συνολικού ποσού των 26.335,60 ευρώ, που αποτελεί κατά τους ισχυρισμούς της, αμοιβή για την παροχή των νομικών της υπηρεσιών.
Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη ότι: α) για την διεκδίκηση της μη καταβληθείσας αμοιβής των δικηγόρων υφίστανται ειδικές διατάξεις στον Κώδικα Δικηγόρων σε συνδυασμό με εκείνες του ΚΠολΔ, β) η μεταξύ της ενάγουσας δικηγόρου και του διαδίκου Δήμου σύμβαση, όπως προκύπτει από το περιεχόμενό της, δεν διέπεται από τις διατάξεις του Ν 4412/2016, ούτε άλλωστε τούτο συμφωνήθηκε από τα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά αντιθέτως προβλέφθηκε ρητώς πως έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των Ν 3852/2010 και του Κώδικα Δικηγόρων, γ) η παροχή των δικηγορικών υπηρεσιών, εξαιρείται ρητώς από την εφαρμογή των διατάξεων του Ν 4412/2016, καθ’ο μέρος ρυθμίζει τα περί παροχής υπηρεσιών στο Βιβλίο I αυτού, έκρινε ότι η προκείμενη διαφορά δεν εμπίπτει στην δικαιοδοσία του ως διαφορά από σύμβαση παροχής υπηρεσιών, αλλά σε εκείνη των πολιτικών δικαστηρίων, του ζητήματος τούτου αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενου, κατ’ άρθρο 12 παρ. 1 του ΚΔΔ.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 461/2024