Με αναρτήσεις και ανακοινώσεις αποχαιρετά ο νομικός κόσμος τον Ζήση Κωνσταντίνου, δικηγόρο που απεβίωσε χθες, Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 87 ετών.
Ανακοίνωση εξέδωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών: «Ο δικηγορικός κόσμος αποχαιρετά σήμερα με οδύνη ένα διακεκριμένο μέλος του, τον εκλεκτό συνάδελφο Ζήση Κωνσταντίνου. Στα 61 χρόνια αδιάλειπτης δικηγορικής προσφοράς λάμπρυνε το σώμα με τη βαθιά γνώση, το απαράμιλλο ήθος και την ανιδιοτελή προσφορά του.
Η θητεία του ως Πρoέδρου της Ολομέλειας των Πειθαρχικών Τμημάτων του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου σηματοδότησε την ουσιαστική αναβάθμιση της πειθαρχικής δικαιοδοσίας του δικηγορικού σώματος και συνέβαλε τα μέγιστα στην περιφρούρηση της αξιοπρέπειας του δικηγορικού λειτουργήματος.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλοί ήταν οι δικηγόροι που αναφέρθηκαν με αναρτήσεις τους στην προσωπικότητα του. Μεταξύ άλλων:
Παναγιώτης Περάκης: «Ο Ζήσης Κωνσταντίνου υπήρξε ένας από τους μεγάλους της ελληνικής δικηγορίας. Είχε το σπάνιο προσόν να συνδυάζει την επιδέξια ευρηματικότητα του αποτελεσματικού δικηγόρου της πράξης με την βαθιά θεωρητική νομική κατάρτιση του στοχαστή του δικαίου, που δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται αληθινά για την εξέλιξη της επιστήμης του. Η προσοχή με την οποία τον άκουγαν οι δικαστές (και βέβαια οι δικηγόροι) όταν αγόρευε στον Άρειο Πάγο και σ’ οποιοδήποτε άλλο ποινικό ακροατήριο ήταν απόρροια αυτού ακριβώς του συνδυασμού. Ως δικηγόρος, στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η ανυποχώρητη αφοσίωσή του στην υπηρέτηση του συμφέροντος του εκάστοτε εντολέα του -και υπήρξαν πάρα πολλοί αυτοί που εναπόθεσαν στα χέρια του την τύχη τους, μεταξύ των οποίων κάποιοι γνωστοί πρωταγωνιστές εμβληματικών υποθέσεων που συντάραξαν τη δημόσια ζωή της χώρας.
Ως άνθρωπος, αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η μοναδική ανεπιτήδευτη ευγένεια και το ήθος του. Παροιμιώδης η συνήθειά του, απο πολύ νωρίς το πρωί ή πριν ή ανάμεσα σε ποινικές δίκες, να κάθεται μόνος σε κάποιο καφέ και να κρατά χειρόγραφες σημειώσεις για κάποια υπόθεση, παρά το γεγονός ότι διέθετε ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα οργανωμένα δικηγορικά γραφεία της χώρας. Όπως και η άλλη του συνήθεια, που κράτησε ακόμη και όταν ο τρόπος επικοινωνίας άλλαξε ριζικά, να στέλνει εμπιστευτικά προσωπικά σημειώματα με κάθε επισημότητα, με αρ πρωτοκόλλου και τέτοια, για κάτι στο οποίο ήθελε να προσδώσει ξεχωριστή σημασία ή τιμή, ως παλιός ευπατρίδης που μέσα στην αδιάκοπη μάχη της καθημερινής δικηγορίας, τις προθεσμίες και τα ραντεβού στο γραφείο μέχρι πολύ αργά κάθε βράδυ, δεν ξέχασε ποτέ να τηρεί κώδικες συμπεριφοράς που ανεβάζουν κι όλα τ´ άλλα στη σφαίρα του υψηλού.
Αισθάνομαι μεγάλη τιμή που υπήρξα αποδέκτης αρκετών τέτοιων σημειωμάτων, “όχι μόνον συναδελφικώ δικαίω αλλά και, κυρίως, φιλικώ δικαίω” όπως σ΄ ένα από αυτά μου έγραψε.
Έφυγε πλήρης ημερών, έχοντας την αγάπη πολλών και την εκτίμηση όλων των συναδέλφων του, ακόμη και όταν ανέλαβε την Προεδρία του Πειθαρχικού Συμβουλίου, επιλογή απολύτως δίκαιη και ομόθυμα αποδεκτή, κάτι ιδιαιτέρως σπάνιο για όσους γνωρίζουν τα δικηγορικά πράγματα.
Συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους πιστούς συνεργάτες του, που ήταν κι αυτοί οικογένεια γι’ αυτόν. Αιώνια του η μνήμη!»
Νίκος Βιτώρος: «Το ότι ο Ζήσης Κωνσταντίνου υπήρξε εκ των – διαχρονικά – κορυφαίων ποινικολόγων, θα το επιβεβαιώσει το σύνολο του νομικού κόσμου της χώρας. Όσοι είχαμε τη χαρά, ιδίως ως νέοι συνάδελφοι, να τον γνωρίσουμε και να έρθουμε σε επαφή με την επιστημονική σκέψη και τη γενικότερη θεώρησή του, νομίζω μπορούμε να επιβεβαιώσουμε και κάτι ακόμη:
Φρόντιζε, με τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο, να αντικαθιστά αυτοστιγμεί το δέος με το οποίο τον αντιμετωπίζαμε, λόγω της διαδρομής και των επαγγελματικών του επιτυχιών, με μία μοναδική, ανυπόκριτη ανθρώπινη εγγύτητα. Αν κάτι λείπει όλο και περισσότερο από την επιστημονική ζωή, τον επαγγελματικό στίβο και τα δημόσια πράγματα, είναι η απλότητα, αλλά και η ανυποχώρητη αγάπη (πάθος, πιο σωστά) με τις οποίες υπηρέτησε το διακόνημα της ζωής του.
Καλό κατευόδιο, Δάσκαλε».
Ευάγγελος Γκιγκιλίνης: «IN MEMORIAM ΖΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Δύο ανθρώπους γνώρισα με τέτοιο πάθος για τη δουλειά τους και τη ζωή τους. Τον Αντώνη Σαμαράκη και τον συνάδελφο και «Νέστορα» της ποινικής δικηγορίας Ζήση Κωνσταντίνου.
Τον θυμάμαι να περιμένει τη σειρά του να δικάσει στο Εφετείο και να παρελαύνουν δεκάδες (χωρίς υπερβολή) συνεργάτες και ασκούμενοι του, που του έδιναν δικόγραφα να ελέγξει και να διορθώσει….Δεν έβγαινε τίποτα από το γραφείο χωρίς να έχει διορθωθεί 2 και 3 φορές και εγκριθεί
Τον θυμάμαι στα περισσότερα επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες όλων των επιστημονικών ενώσεων (και της Ενώσεως Ποινικολόγων και Μαχόμενων Δικηγόρων, όταν δραστηριοποιόμουν κι εγώ) να συμμετέχει να ακούει, να σημειώνει με ακατάσχετη φιλομάθεια και να μου ζητά στη συνέχεια να του στείλω τις εισηγήσεις όλων των εισηγητών, ακόμα και των νεότερων τους οποίους στη συνέχεια καλούσε προσωπικά στο τηλέφωνο για να τους συγχαρεί.
Μέλος νομοπαρασκευαστικών επιτροπών εσχάτως και Πρόεδρος του Πειθαρχικού, διάβαζε συνεχώς και μέχρι αργά το βράδυ, πέραν των αναγκών των υποθέσεων του, κυρίως νομολογία, όχι μόνο Αρείου Πάγου αλλά και δικαστηρίων ουσίας. Μελετούσε διαρκώς και είχε πραγματικό ενδιαφέρον (σαν επιμελής φοιτητής) για κάθε νομική και επιστημονική εξέλιξη.
Ευφυέστατος, προσηνής, πράος αλλά και κέρβερος όταν χρειαζόταν, δάσκαλος για μεγάλο αριθμό σημερινών διακεκριμένων ποινικολόγων, με μια μακρά διαδρομή, αλλά και οικογενειακά δράματα που φανέρωναν και μια ιδιαίτερα ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα του.
Ζήση Κωνσταντίνου Καλό ταξίδι, φαντάζομαι τις κουβέντες σου εκεί επάνω για τη νομική επιστήμη, άλλωστε έχεις ήδη πολλούς φίλους εκεί…».