Αίτηση ακυρώσεως έκρινε πως αποτελεί το ασκηθέν ενώπιόν του ένδικο βοήθημα το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, η εκδίκαση του οποίου υπάγεται στη γενική ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 95 παρ. 1 περ. α΄ του Συντάγματος.
Εν προκειμένω, δεδομένου ότι το Δ.Σ. του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. απέρριψε το αίτημα του ιατρού για άρση της επιβληθείσας αναστολής συνταγογράφησης, λαμβάνοντας υπόψη ότι είχε ήδη ασκηθεί σε βάρος αυτού ποινική δίωξη, το μέτρο της αναστολής του δικαιώματος ηλεκτρονικής συνταγογράφησης δεν αποσκοπούσε στον κολασμό του για την τέλεση της συγκεκριμένης παράβασης, αλλά επιβλήθηκε προς τον σκοπό της διασφάλισης των οικονομικών συμφερόντων του Οργανισμού. Συνεπώς, αποτελούσε διοικητικό μέτρο και όχι διοικητική κύρωση, ώστε να τίθεται ζήτημα εφαρμογής του άρθρου 66 παρ. 1 του ν. 4055/2012, με την οποία ανατίθεται στην αρμοδιότητα των διοικητικών πρωτοδικείων η εκδίκαση διαφορών που γεννώνται από την επιβολή διοικητικών κυρώσεων. Για το λόγο αυτό, που εξετάστηκε αυτεπαγγέλτως, η υπόθεση παραπέμφθηκε, κατ’ άρθρο 12 παρ. 2 του Κ.Δ.Δ., στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΤρΔΠρΑθ 4195/2024