Για την ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από εκατομμύρια επιστήμονες ανά τους αιώνες. Πέραν όμως του επιστημονικού προσωπικού, οποιοσδήποτε άνθρωπος πάνω στην γη κάποια στιγμή στην ζωή του εκφράζει την διαμορφωθείσα από την δική του γνώση και εμπειρία μελλοντική θεωρία για την ανθρωπότητα και τον ανθρωποκεντρικό κόσμο. Ως εκ τούτου, σε αυτό το κείμενο πρόκειται ο γράφων να αποτυπώσει κάποιες σκέψεις για το μέλλον του ανθρώπινου είδους.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες το πρώτο σοφό είδος ανθρώπου συνιστά ο Homo sapiens (άνθρωπος σοφός), ο οποίος έχει την δυνατότητα να δημιουργεί τις αναγκαίες και απαραίτητες βιοτικές συνθήκες, για να εξουσιάζει τον πλανήτη, στον οποίο κατοικεί. Επίσης, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο Homo sapiens είναι ο περισσότερο υλιστής άνθρωπος στην εξελικτική πορεία του ανθρωπίνου είδους. Κατά συνέπεια των προαναφερθέντων, ο Homo sapiens έχει την εσφαλμένη πεποίθηση ή ακριβέστερα την ψευδαίσθηση πως κυριαρχεί στην πανίδα και στην χλωρίδα της γης, κάτι που υποδηλώνει κάποιο είδος ανθρώπου με τεράστιο υπερεγώ (εγωκεντρισμό και εγωισμό).
Το αμέσως επόμενο είδος ανθρώπου αποτελεί ο Homo deus (άνθρωπος θεός), ο οποίος πρόκειται να ελέγξει τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Πιο συγκεκριμένα, κατά την χρονική περίοδο διαβίωσης του Ανθρώπου θεού ο χώρος και ο χρόνος πρόκειται να αμβλυνθεί, καθότι η τεχνολογική εξέλιξη και η επιστημονική γνώση θα έχουν προοδεύσει τόσο πολύ, ώστε η πλειοψηφία των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων να λαμβάνει χώρα μέσω τεχνολογικών βοηθημάτων άνευ υποχρεωτικής και απαραίτητης φυσικής ανθρώπινης παρουσίας.
Επιπροσθέτως, ο Άνθρωπος θεός θα χρησιμοποίει τεχνολογικά ανθρωπόμορφα μηχανήματα περιορισμένης οξυδέρκειας, τα οποία πρόκειται να αντικαταστήσουν εκείνον σε δύσκολες για την ανθρώπινη φύση εργασίες και σε εργασίες έναντι του περιβάλλοντος και των προκληθεισών από εκείνον καταστροφών. Κατ’ επέκταση όσων εκτεθήκαν παραπάνω για τον άνθρωπο θεό, είναι σε θέση κάποιος να επισημάνει ως κύρια χαρακτηριστικά διαφοροποίησης τούτου από τον Homo sapiens και τον Homo dimokraticus, εν πρώτοις, την επιστημονική και τεχνολογική μανία, με την οποία εκπληρώνει καθεμία προσωπική και συλλογική επιθυμία αυτού. Παράλληλα, το συγκεκριμένο είδος ανθρώπου εξισώνει την σχέση μεταξύ υλικού και άυλου κόσμου, καθότι όση αξία περιέχει η ακίνητη περιουσία, τόση ακριβώς αξία ενέχει και η επιστημονική γνώση και η τεχνολογική ανάπτυξη.
Βέβαια, ο άνθρωπος θεός διαχωρίζεται στους υλιστές και στους οραματιστές ανθρώπους. Ειδικότερα, οι υλιστές άνθρωποι θεοί επιδιώκουν την ατομική καταξίωση εντός του κοινωνικού ιστού και τον πλουτισμό. Αντιθέτως, οι οραματιστές άνθρωποι θεοί επιθυμούν και επιδιώκουν την διαμόρφωση της τέλειας δημοκρατικής κοινωνίας. Εντούτοις, το συγκεκριμένο χάσμα μεταξύ των ανθρώπων πρόκειται να εξαλειφθεί στον δημοκρατικό άνθρωπο, ο οποίος καταφέρνοντας σχεδόν την τελεία επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη της ανθρωπότητας πρόκειται να μετάβει στο επόμενο επίπεδο τελειότητας, το οποίο, όπως είναι προφανές, συνιστά αφενός η καθολική και απόλυτη ευημερία του ανθρωπίνου είδους και αφετέρου ο κατεξοχήν αρμονικός συμβιβασμός του ανθρώπου με τους πλανήτες, οι οποίοι φιλοξενούν εκείνον. Με άλλα λόγια ο δημοκρατικός άνθρωπος σέβεται, αγαπάει και φροντίζει το περιβάλλον, στο οποίο κατοικεί, χωρίς να επιδιώκει την κατά δικό του γούστο και αρέσκεια βίαιη αλλοίωσή του.
Ωστόσο, για να λάβει χώρα η τελεία δημοκρατική κοινωνία, είναι αναγκαίο και απαραίτητο να συντρέχουν κάποιες προκαθορισμένες παράμετροι: Πρώτον, σε ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να συντρέχει η προϋπόθεση της καθολικής ισότητας, το οποίο υποδηλώνει πως κάθε άνθρωπος σε οποιοδήποτε τμήμα πάνω στην γη έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Με άλλα λόγια η ύπαρξη του δημοκρατικού ανθρώπου είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ενός οικουμενικού δημοκρατικού κράτους στον πλανήτη μας, το οποίο θα διασφαλίζει τον καθολικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε μήκος και πλάτος της υφηλίου. Πιο συγκεκριμένα, κάθε άνθρωπος πάνω στην γη πρόκειται να απολάβει εκάστοτε έκφανσης των δικαιωμάτων της ισότητας και της ελευθερίας πέραν των θεμιτών περιορισμών, οι οποίοι απορρέουν από την δημοκρατική αρχή και την εξυπηρέτηση της δημοκρατικής ενσυναίσθησης και συνείδησης. Δεύτερον, ο δημοκρατικός άνθρωπος έχει ως στόχο διαβίωσης, όχι τον ατομικό πλουτισμό και την σύναψη εξουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες πηγάζουν από το φυσικό δίκαιο και τον νόμο της υπεροχής. Με άλλα λόγια, οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ κυρίαρχου και κυριαρχούμενου θα εξαλειφθούν για πάντα ως χαρακτηριζόμενες με τον όρο απαρχαιωμένες για την εποχή του δημοκρατικού ανθρώπου, ο οποίος σκέφτεται και δρα με βάση τις νομικοηθικές αξίες του πυρήνα του συνταγματικού δικαίου.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο την προηγηθείσα ανάλυση, ως αποκλειστικός σκοπός του δημοκρατικού ανθρώπου καθίσταται η συλλογική κοινωνική ευημερία, η οποία επέρχεται μέσω του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαιώματος καθορισμού από οποιαδήποτε γενιά των συμβατών με αυτήν νομικοηθικών αξίων, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, της ισότητας, της λογοδοσίας, της διάκρισης των εξουσιών και εκάστοτε άλλης νομικοηθικής αξίας, σύμφωνα με την οποία μετουσιώνονται οι εν λόγω αξίες στην κοινωνική και οικουμενική ευημερία του ανθρώπινου είδους και της γης. Για αυτόν τον λόγο ο homo dimokraticus θεωρεί πως το δημοκρατικό εμείς καθίσταται ως η υπέρτατη ηθική αξία στην πορεία της ζωής καθενός ατόμου ξεχωριστά, άλλα και εν γένει της ανθρωπότητας.
Συμπερασματικά, ως δημοκρατικός ή συνταγματικός άνθρωπος ονομάζεται το ανθρώπινο είδος, το οποίο κατέχοντας τα επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα παραγωγής διαπλάθει τον δημοκρατικό κόσμο, ο οποίος συλλογίζεται και πράττει σύμφωνα με τις νομικοηθικές αξίες του πυρήνα του συνταγματικού δικαίου, αποσκοπώντας στην ατομική και συλλογική ευημερία. Με άλλα λόγια, ως homo dimokraticus χαρακτηρίζεται εκείνος ο άνθρωπος, του οποίου οι σκέψεις και οι πράξεις συμβαδίζουν αρμονικά με τον πυρήνα της συνταγματικής θεωρίας και πρακτικής ή με τον δημοκρατικό τρόπο προσεγγίσεως των πραγματικών καταστάσεων.
* Ο κ. Μάνος Τσιτσιριδάκης είναι νομικός.