Ως αβάσιμοι απορρίφθηκαν στο σύνολό τους οι προβαλλόμενοι από την εκκαλούσα ισχυρισμοί περί πλημμελούς ερμηνείας της διάταξης του άρθρου 8 παρ. 46 του ν. 4332/2015. Η εκκαλούσα, υπήκοος Αλβανίας, είχε υποβάλει αίτηση για χορήγηση άδειας διαμονής κατ’ επίκληση του ως άνω άρθρου, η οποία απορρίφθηκε με απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης, κατ’ επίκληση μακράς απουσίας της από την χώρα.
Με την διάταξη του άρθρου 8 παρ. 46 του ν. 4332/2015 ο Έλληνας νομοθέτης εισήγαγε, κατά παρέκκλιση των τασσόμενων στο άρθρο 70 του ν. 4251/2014 πάγιων προϋποθέσεων για τη χορήγηση άδειας διαμονής για οικογενειακή επανένωση, μια ευνοϊκότερη ρύθμιση που προβλέπει την δυνατότητα χορήγησης άδειας διαμονής στην ημεδαπή, για οικογενειακή επανένωση, σε ήδη διαμένοντα στη Χώρα αλλοδαπό, γονέα τέκνου που γεννήθηκε στην Ελλάδα, όταν ο έτερος γονέας (πολίτης τρίτης χώρας) είναι κάτοχος άδειας διαμονής σε ισχύ, κατά παρέκκλιση, τόσο του γενικού κανόνα, περί χορήγησης της σχετικής άδειας διαμονής, για οικογενειακή επανένωση, μόνο όταν το μέλος οικογένειας συντηρούντος πολίτη τρίτης χώρας διαμένει εκτός ελληνικής επικράτειας, όσο και της απαίτησης του νόμου να διαθέτει ο συντηρών προσωπικό εισόδημα ικανό να καλύψει τις ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του. Λαμβανομένου υπόψη του σκοπού της εν λόγω διάταξης, η έννοιά της είναι ότι ο μη κατέχων άδεια διαμονής γονέας πρέπει να έχει κατ’ αρχήν μόνιμη, σταθερή και αδιάλειπτη διαμονή στην Ελλάδα από τη γέννηση του τέκνου έως την υποβολή του αιτήματος χορήγησης άδειας διαμονής.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 1660/2023