Ο εκκαλών ισχυρίσθηκε ότι ήταν ασφαλισμένος στο ΤΕΒΕ και όχι στο ΤΑΕ κατά το διάστημα από 1/5/1992 έως 30/6/2004 και ότι η απαίτηση για καταβολή εισφορών σε δύο φορείς είναι αντίθετη στις αρχές της τυπικής ασφάλισης και της χρηστής διοίκησης.
Το Διοικητικό Εφετείο υπενθύμισε πως σε περίπτωση υποχρεωτικής ασφάλισης, η παράλειψη του ασφαλισμένου να καταστήσει ενεργό τον ασφαλιστικό δεσμό του με την καταβολή των οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών ή η αδράνεια των υπευθύνων οργάνων του αρμόδιου ασφαλιστικού φορέα να εισπράξουν από ασφαλισμένο τις οφειλόμενες από αυτόν εισφορές δεν αποκλείει, κατ’ αρχήν, την εκ των υστέρων ασφάλιση του ασφαλισμένου και παραλλήλως την αξίωση του φορέα να του καταβάλει ο ασφαλισμένος τις ασφαλιστικές εισφορές που του αναλογούν για το παρελθόν.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο εκκαλών υπήγετο στην ασφάλιση του ΤΑΕ καθ’ όλο το χρόνο που διατηρούσε την ιδιότητα του εταίρου σε ΕΠΕ με εμπορικό σκοπό. Εξάλλου, δεν προέκυψε ότι ο εκκαλών κατά το επίδικο χρονικό διάστημα ασκούσε άλλο κύριο επάγγελμα, για το οποίο υπαγόταν στην υποχρεωτική ασφάλιση του ΤΕΒΕ, ώστε να απαλλάσσεται για το λόγο αυτό, σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 2 του Καταστατικού του ΤΑΕ, από την υποχρεωτική ασφάλιση του τελευταίου αυτού Ταμείου, στην οποία υπαγόταν, κατ’ αρχάς, ως εταίρος της προαναφερθείσας ΕΠΕ. Περαιτέρω, δεν υπήρξε εύλογη αμφιβολία περί της υπαγωγής του στο ΤΕΒΕ και δεν προκύπτει καλή πίστη στο πρόσωπό του.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 67/2023