Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-38/21, C-47/21 και C-232/21| BMW Bank κ.λπ. αποσαφήνισε σήμερα τα δικαιώματα των καταναλωτών σε σχέση με τη χρηματοδοτική μίσθωση και την πίστωση που αφορά αυτοκίνητο.
Ιστορικό
Πολλοί καταναλωτές ισχυρίστηκαν ενώπιον του πρωτοδικείου του Ράβενσμπουργκ (Γερμανία) ότι υπαναχώρησαν νομίμως από συμβάσεις χρηματοδοτικής μίσθωσης ή πίστωσης που είχαν συνάψει με τράπεζες συνδεδεμένες με κατασκευαστές αυτοκινήτων (BMW Bank, Volkswagen Bank και Audi Bank). Οι συμβάσεις αυτές αφορούσαν χρηματοδοτική μίσθωση αυτοκινήτου χωρίς υποχρέωση αγοράς και χρηματοδότηση για την αγορά μεταχειρισμένου αυτοκινήτου αντίστοιχα.
Στην περίπτωση της σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης, ο καταναλωτής μετέβαινε σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων εξουσιοδοτημένη για την παροχή πληροφοριών σχετικών με τη σύμβαση, η οποία στη συνέχεια συναπτόταν απευθείας μεταξύ του καταναλωτή και της τράπεζας μέσω εξ αποστάσεως επικοινωνίας. Στην περίπτωση των συμβάσεων πίστωσης, οι έμποροι ενεργούσαν ως μεσάζοντες για τις τράπεζες.
Όλοι αυτοί οι καταναλωτές υπαναχώρησαν αρκετούς μήνες ή ακόμη και αρκετά έτη μετά τη σύναψη της σύμβασης, αν και ένας από αυτούς έκανε χρήση του δικαιώματος υπαναχώρησης αφότου εξοφλήθηκε πλήρως η πίστωση. Μάλιστα, οι ίδιοι θεωρούν ότι η προθεσμία υπαναχώρησης των 14 ημερών την οποία προβλέπει το δίκαιο της Ένωσης δεν είχε αρχίσει, διότι δεν είχαν ενημερωθεί επαρκώς για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους κατά τη σύναψη της σύμβασης. Οι δε τράπεζες υποστηρίζουν από την πλευρά τους ότι, εν πάση περιπτώσει, η υπαναχώρηση μετά από τόσο καιρό θα πρέπει να χαρακτηριστεί καταχρηστική.
Απόφαση ΔΕΕ
Το Δικαστήριο έκρινε ότι καταναλωτής που συνάπτει σύμβαση χρηματοδοτικής μίσθωσης για αυτοκίνητο το οποίο παραγγέλθηκε σύμφωνα με τις προδιαγραφές του δεν έχει δικαίωμα υπαναχώρησης, βάσει του δικαίου της Ένωσης, όταν η σύμβαση προβλέπει ότι ο καταναλωτής δεν υποχρεούται να αγοράσει το αυτοκίνητο κατά τη λήξη της περιόδου χρηματοδοτικής μίσθωσης. Τούτο ισχύει ακόμη και όταν η σύμβαση έχει συναφθεί εξ αποστάσεως ή εκτός επαγγελματικής εγκατάστασης.
Όσον αφορά τις συμβάσεις πίστωσης, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προθεσμία υπαναχώρησης των 14 ημερών που προβλέπεται για τις συμβάσεις αυτές δεν αρχίζει εάν οι πληροφορίες τις οποίες οφείλει να παράσχει ο έμπορος κατά τη σύναψη της σύμβασης είναι ελλιπείς ή ανακριβείς σε βαθμό που να επηρεάζουν την αντίληψη του καταναλωτή σχετικά με την έκταση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του και την απόφασή του να συνάψει τη σύμβαση. Σε τέτοια περίπτωση, η άσκηση του δικαιώματος υπαναχώρησης πέραν των 14 ημερών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί καταχρηστική, ακόμη και αν το δικαίωμα ασκηθεί πολύ καιρό μετά τη σύναψη της σύμβασης. Το Δικαστήριο διευκρινίζει όμως ότι, άπαξ και η σύμβαση πίστωσης εκτελεστεί πλήρως, ο καταναλωτής δεν μπορεί πλέον να κάνει χρήση του δικαιώματος υπαναχώρησής του.