Στην προκειμένη υπόθεση, η ενάγουσα εταιρεία άσκησε αγωγή κατά Δήμου διεκδικώντας την καταβολή ποσού για υπηρεσίες τεχνικής υποστήριξης και εκπαίδευσης προσωπικού, οι οποίες, κατά τους ισχυρισμούς της, παρασχέθηκαν βάσει προφορικών συμβάσεων το 2017 και 2018. Ο Δήμος αρνήθηκε να πληρώσει τα τιμολόγια που εκδόθηκαν, επικαλούμενος την έλλειψη γραπτών συμβάσεων, ισχυριζόμενος ότι οι προφορικές συμφωνίες δεν πληρούν τις απαιτήσεις του νόμου για τις δημόσιες συμβάσεις.
Το Διοικητικό Εφετείο, εξετάζοντας αποδεικτικά στοιχεία όπως ένορκες καταθέσεις, ημερολόγια εργασιών, τιμολόγια και εξώδικες επιστολές, επιχείρησε να καθορίσει αν οι υπηρεσίες πράγματι παρασχέθηκαν και αν ο Δήμος αδικαιολόγητα πλούτισε από αυτές. Το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η έλλειψη γραπτής σύμβασης καθιστούσε την προφορική συμφωνία άκυρη κατά νόμο, αλλά έκρινε ότι ο Δήμος όφειλε την αμοιβή με βάση τις διατάξεις για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό. Ειδικότερα, δέχθηκε ότι ο Δήμος εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί τα λογισμικά προγράμματα και τις υπηρεσίες που παρασχέθηκαν από την ενάγουσα εταιρεία, καρπώνοντας τα οφέλη τους, και στο πλαίσιο αυτό τον υποχρέωσε να της καταβάλλει το ποσό των 27.776 €.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΠατρ 110/2024