Η αιτούσα, υπήκοος Αλβανίας, η οποία είχε αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια μέσω πολιτογραφήσεως, αιτήθηκε τη διόρθωση της σχετικής απόφασης προκειμένου να προστεθεί σε αυτήν το βαπτιστικό της όνομα. Η αίτησή της απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι η απόφαση πολιτογραφήσεως βασίζεται στα στοιχεία του πιστοποιητικού γέννησης που έχει εκδοθεί από την αρμόδια αρχή της χώρας της πρώτης ιθαγένειας του αιτούντος.
Κατά τη γνώμη που επικράτησε στο Δικαστήριο, η αιτούσα είχε το δικαίωμα να ζητήσει την τροποποίηση της απόφασης πολιτογραφήσεώς της ως προς το αναγραφόμενο όνομα και το αρμόδιο όργανο έπρεπε να εξετάσει το αίτημα υπό την ευρεία έννοια του εξελληνισμού του ονόματος. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η διάταξη της παρ. 9α του άρθρου 142 του ν. 4251/2014, με την οποία παρεσχέθη η δυνατότητα στον αιτούμενο την πολιτογράφηση ομογενή κάτοχο ΕΔΤΟ να ζητήσει τον εξελληνισμό του κυρίου ονόματός του, διέπει την παρούσα υπόθεση. Τούτο διότι, είναι μεν μεταγενέστερη της ένδικης αποφάσεως πολιτογραφήσεως της αιτούσας, εντούτοις, πρέπει να θεωρηθεί ότι καταλαμβάνει όχι μόνο τις αιτήσεις πολιτογράφησης που υποβάλλονται μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου αυτού, αλλά αφορά και αιτήματα εξελληνισμού του ονόματος ομογενούς μεταγενέστερα της απόφασης πολιτογράφησης που εξεδόθη πριν τη θέσπιση της ανωτέρω διάταξης με τον εν λόγω ν. 4251/2014. Ενόψει, όμως, της σπουδαιότητας του τιθέμενου ζητήματος και των αντίθετων γνωμών που διατυπώθηκαν, το Τμήμα έκρινε ότι η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στην Ολομέλεια.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΣτΕ 1871/2023 (7μ)