Οι ενάγοντες δικαστικοί λειτουργοί ζήτησαν την καταβολή από το Δημόσιο αφενός, ποσών αποζημίωσης με βάση το άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, τα οποία αντιστοιχούν στα επιδόματα εορτών Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, τα οποία έπαψαν να χορηγούνται μετά την πλήρη κατάργηση τους με τη διάταξη της περ. 1 της υποπαραγράφου 1 της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του Ν 4093/2012, και, αφετέρου, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη.
Οι ενάγοντες υποστήριξαν ότι η κατάργηση αυτή παραβιάζει υπερνομοθετικά δικαιώματα που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα και ειδικότερα αυτά που αφορούν την ιδιαίτερη μισθολογική μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι οφείλουν να ασκούν τα καθήκοντά τους ανεξάρτητα και απερίσπαστα. Προέβαλαν επίσης, ότι η κατάργηση των επιδομάτων αυτών παραβιάζει τις αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας, καθώς εφαρμόζεται αδιακρίτως σε όλους τους μισθοδοτούμενους του δημόσιου τομέα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ιδιαίτερη θέση των δικαστικών λειτουργών.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι δικαιοδοσία να αποφανθεί ως προς το ζήτημα, της συμφωνίας ή μη προς τις διατάξεις των άρθρων 87 παρ. 1 και 88 παρ. 2 του Συντ. της ως άνω διάταξης του Ν 4093/2012, έχει το Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντ., στο οποίο και παρέπεμψε την αγωγή, κατά το ως άνω μέρος, σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 5 του Ν 3038/2002.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΜΔΠρΘεσ 1919/2024