Ως προδήλως αβάσιμη απέρριψε την ενώπιόν του ασκηθείσα προσφυγή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναφορικά με την προβαλλόμενη παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας λόγω της επιβολής αστικής ευθύνης στον προσφεύγοντα παρά την αθώωσή του σε ποινική δίκη.
Στο αρτοποιείο του προσφεύγοντος είχε τραυματιστεί θανάσιμα από μηχανή ζυμώματος η εννιάχρονη κόρη υπαλλήλου του. Ο προσφεύγων είχε καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και παραβίαση των μέτρων ασφαλείας στον χώρο εργασίας ενώ αθωώθηκε μετά την άσκηση έφεσης. Το Πολιτικό Εφετείο έκρινε ότι ο προσφεύγων ευθύνεται κατά 40% και η μητέρα (υπάλληλος του προσφεύγοντος) κατά 60%, διότι αυτή, έχοντας την αποκλειστική γονική μέριμνα, είχε υποχρέωση να επιβλέπει την ανήλικη, να την προστατεύει και να διασφαλίζει την ασφάλειά της, κρίση που επικυρώθηκε από το Ακυρωτικό Δικαστήριο. Ο προσφεύγων επικαλέστηκε παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας βάσει του άρθρου 6 § 2 της ΕΣΔΑ από τα πολιτικά δικαστήρια, ενόψει του γεγονότος ότι είχε αθωωθεί από τις ποινικές κατηγορίες.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου υπενθύμισε ότι, κατά γενικό κανόνα, εναπόκειται στα εθνικά δικαστήρια να αξιολογήσουν τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν ενώπιόν τους. Όσον αφορά, ειδικότερα, την αποδεικτική αξία σε πολιτικές διαδικασίες των αποφάσεων που εκδίδονται στο πλαίσιο ποινικών διαδικασιών, έλαβε υπόψη την παραπομπή της Κυβέρνησης στα άρθρα 321 και 340 § 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, από τα οποία προκύπτει ότι οι αποφάσεις αυτές μπορούν να εκτιμηθούν ελεύθερα και στο πλαίσιο αυτό δέχθηκε ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα με άλλα είδη αποδεικτικών μέσων.
Εν προκειμένω, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι οι εκφράσεις που χρησιμοποίησαν τα πολιτικά δικαστήρια δεν θα μπορούσαν εύλογα να εκληφθούν ως επιβεβαίωση καταλογισμού ποινικής ευθύνης στον προσφεύγοντα. Το ζήτημα της αποζημίωσης αποτελούσε αντικείμενο χωριστής νομικής εκτίμησης στο πλαίσιο της αστικής δίκης βάσει κριτηρίων και αποδεικτικών κανόνων που διέφεραν από εκείνους που ίσχυαν για την ποινική ευθύνη, με τη συμμετοχή ιδιωτών μόνο, και όπου λαμβάνονταν νέα αποδεικτικά στοιχεία. Στο πλαίσιο αυτό, το Εφετείο, το οποίο ανέπτυξε λεπτομερή επιχειρηματολογία επί των σχετικών πραγματικών περιστατικών, και το Ακυρωτικό Δικαστήριο, αμφότερα σε διαφορετική σύνθεση από εκείνη της ποινικής υπόθεσης, δεν προέβησαν σε καμία δήλωση που να υποδηλώνει, είτε ρητά είτε κατ’ ουσίαν, ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για την απόδοση ποινικής ευθύνης στον προσφεύγοντα όσον αφορά τις κατηγορίες από τις οποίες είχε αθωωθεί.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΕΔΔΑ προσφ. 65067/16, απόφ. της 20.2.2024