Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με απόφαση της 16ης.5.2024 στην υπόθεση C-27/23 έκρινε, κατόπιν προδικαστικού ερωτήματος που υποβλήθηκε από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου, ότι το ενωσιακό δίκαιο αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία που διακρίνει μεταξύ παιδιών που κατοικούν στην ημεδαπή και εκείνων που κατοικούν στην αλλοδαπή αναφορικά με το δικαίωμά τους στην καταβολή οικογενειακών παροχών.
Η υπόθεση της κύριας δίκης αφορούσε την άρνηση των εθνικών αρχών του Λουξεμβούργου να χορηγήσουν οικογενειακό επίδομα σε παιδί που τοποθετήθηκε με δικαστική απόφαση στην οικογενειακή εστία μεθοριακού εργαζομένου.
Κατά την εφαρμοστέα εθνική νομοθεσία, τα παιδιά που κατοικούν στην ημεδαπή θεμελιώνουν άμεσο δικαίωμα στην καταβολή των οικογενειακών παροχών. Αντιθέτως, στην περίπτωση παιδιών που είναι κάτοικοι αλλοδαπής, το εν λόγω δικαίωμα προβλέπεται μόνον ως παράγωγο δικαίωμα για τα «μέλη της οικογένειας» του μεθοριακού εργαζομένου, στα οποία δεν περιλαμβάνονται τα παιδιά που έχουν τοποθετηθεί με δικαστική απόφαση στην οικογενειακή εστία του εν λόγω εργαζομένου.
Κατά το ΔΕΕ, μια τέτοια διαφορετική μεταχείριση, η οποία είναι πιθανό να αποβεί περισσότερο εις βάρος των υπηκόων άλλων κρατών μελών, καθόσον οι μη διαμένοντες στην ημεδαπή είναι συνήθως άτομα τα οποία δεν έχουν την ιθαγένεια του κράτους υποδοχής, συνιστά έμμεση δυσμενή διάκριση λόγω ιθαγένειας. Για να δικαιολογείται, η διάκριση αυτή πρέπει να είναι κατάλληλη να διασφαλίσει την επίτευξη ενός θεμιτού σκοπού και να μη βαίνει πέραν του αναγκαίου για την επίτευξη του σκοπού αυτού μέτρου, προϋπόθεση που δεν υφίσταται εν προκειμένω.
Στο πλαίσιο αυτό, έγινε δεκτό ότι το άρθρο 45 ΣΛΕΕ και το άρθρο 7 παρ. 2 του Κανονισμού 492/2011 αντιτίθενται σε εθνικές διατάξεις δυνάμει των οποίων οι εργαζόμενοι κάτοικοι αλλοδαπής δεν δικαιούνται, αντιθέτως προς τους εργαζομένους κατοίκους ημεδαπής, κοινωνικό πλεονέκτημα, όπως το επίμαχο στην κύρια δίκη οικογενειακό επίδομα, για παιδιά τοποθετημένα στην οικογενειακή εστία τους, των οποίων έχουν την επιμέλεια και τα οποία έχουν ως νόμιμη κατοικία καθώς και τόπο πραγματικής και συνεχούς διαμονής την κατοικία των εν λόγω εργαζομένων.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕΕ υπόθ. C-27/23