Σε περίπτωση που ο ασφαλισμένος δεν τηρήσει την ενιαύσια προθεσμία του άρθρου 42 Ν 2084/1992 για λόγους που δεν οφείλονται σε δική του υπαιτιότητα, τότε βάσει της αρχής της χρηστής διοίκησης δεν μπορεί να προσαφθεί σε αυτόν οποιαδήποτε αμέλεια για τη μη τήρηση της ως άνω προθεσμίας. Εν προκειμένω, η επίδικη αίτηση απορρίφθηκε από τη διοίκηση με την αιτιολογία ότι ο εφεσίβλητος, είχε μεν τον απαιτούμενο αριθμό ημερών ασφάλισης, πλην όμως, είχε παρέλθει έτος από την ημερομηνία διακοπής της απασχόλησής του.
Το Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του εκκαλούντος e-Ε.Φ.Κ.Α. αναφορικά με τη δυνατότητα του ασφαλισμένου να αποτρέψει την εκπρόθεσμη υποβολή της αιτήσεώς του, ως ερειδόμενο επί εσφαλμένης νομικής προϋποθέσεως. Τούτο διότι η αιτιολογία της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του e-ΕΦΚΑ, ανέφερε έξι αυτοτελείς λόγους, αρρήκτως συνδεδεμένους με την αρχή της χρηστής διοίκησης, για τους οποίους η αίτηση του διοικουμένου έπρεπε να είχε γίνει δεκτή.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 94/2023