Η παρούσα απόφαση αφορά την αίτηση μιας γυναίκας, ήδη μητέρας ενός παιδιού, για τη χρήση παρένθετης μητέρας προκειμένου να αποκτήσει δεύτερο τέκνο, καθώς η ίδια δεν μπορεί να κυοφορήσει πλέον λόγω ιατρικής θεραπείας για καρκίνο του μαστού. Η αίτηση απορρίφθηκε από το δικαστήριο, το οποίο διευκρίνισε ότι οι νόμοι που διέπουν την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στην Ελλάδα επιτρέπουν την εφαρμογή τέτοιων τεχνικών μόνο για την αντιμετώπιση της φυσικής αδυναμίας απόκτησης τέκνων, προβλέποντας ότι πρόσβαση στις μεθόδους αυτές έχουν μόνο άτεκνα ζευγάρια ή άτομα με φυσική αδυναμία απόκτησης τέκνων.
Η ερμηνεία αυτή του νόμου επιβεβαιώνει τον περιοριστικό χαρακτήρα της χρήσης της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της παρένθετης μητρότητας, καθώς οι διατάξεις έχουν σχεδιαστεί ώστε να διασφαλίζουν ότι η χρήση τους επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση της αδυναμίας των ζευγαριών να αποκτήσουν τέκνα φυσικό τρόπο. Επομένως, δεδομένου ότι η πρόσβαση στις μεθόδους υποβοήθησης είναι κατ’ εξαίρεση ανεκτή και επικουρική (όχι εναλλακτική) μέθοδος για την απόκτηση τέκνων, η επιγενόμενη αδυναμία απόκτησης τέκνων, δηλαδή η αδυναμία που εμφανίστηκε μετά την απόκτηση τέκνου, βρίσκεται εκτός βεληνεκούς των διατάξεων που προβλέπουν την παρένθετη μητρότητα, με τις οποίες επί της ουσίας επιδιώκεται η θεραπεία της ατεκνίας.
Δείτε την απόφαση στη Qualex: ΠΠρΠατρ 487/2023