Η αιτούσα απασχολήθηκε με συμβάσεις μίσθωσης έργου σε ΝΠΔΔ, βάσει των διατάξεων του Ν. 1735/1987, κατά διάφορα χρονικά διαστήματα. Ενώ, όμως, τα χρονικά αυτά διαστήματα υπολογίστηκαν για την αναγνώριση της προϋπηρεσίας της με αναγωγή στο χρόνο έναρξης και λήξης κάθε σύμβασης, για τη σύμβαση χρονικού διαστήματος από 25-10-1999 έως 19-6-2000, αναγνωρίστηκε χρονικό διάστημα απασχόλησης μόνο 2 μηνών και 14 ημερών, αντί για χρόνο απασχόλησης 7 μηνών και 24 ημερών.
Η αιτούσα ζήτησε να τροποποιηθεί το πιστοποιητικό υπηρεσιακών της μεταβολών, προσκομίζοντας μάλιστα βεβαίωση του Προέδρου του ΝΠΔΔ. Το Δικαστήριο έκρινε, ωστόσο, πως την αποδεικτική δύναμη της ως άνω σύμβασης δεν δύναται να ανατρέψει η επικαλούμενη από την αιτούσα βεβαίωση, το περιεχόμενο της οποίας αντιβαίνει στους όρους της σύμβασης, ως προς το ωράριο εργασίας της, καθόσον τα δημόσια έγγραφα, σύμφωνα με το άρθρο 438 του ΚΠολΔ (ανάλογη εφαρμογή κατ’ άρθρο 40 του π.δ. 18/1989), αποτελούν πλήρη απόδειξη για όλους μόνο για όσα βεβαιώνονται σε αυτά είτε ότι έγιναν από τον συντάκτη τους ή ότι έγιναν ενώπιον του, οπότε ανταπόδειξη επιτρέπεται μόνο με την προσβολή των εγγράφων αυτών ως πλαστών, περίπτωση όμως που δεν συντρέχει στην προκειμένη περίπτωση. Συνεπώς, εφόσον η αιτούσα, σύμφωνα με την επίμαχη σύμβαση έργου, παρείχε υπηρεσίες με μειωμένο ωράριο εργασίας, νομίμως για τον υπολογισμό του χρόνου της προϋπηρεσίας της δεν της αναγνωρίστηκε το σύνολο του χρονικού διαστήματος απασχόλησής της στο ΝΠΔΔ του Δήμου.
Δείτε την απόφαση στην Qualex: ΔΕφΑθ 2270/2023 (Ακυρ)